Τόσο απλό είναι άλλωστε να δεχτείς ή να μάθεις να ζεις μη μπορώντας να ξανά κουνήσεις τα πόδια σου ή να μην ξανά δεις το φώς του ήλιου, ή να μην ξανά τρέξεις ή ότι σε άλλη περίπτωση να μην ξανά δεις τα χρώματα της φύσης ή να μην ξανά κουνήσεις τα χέρια σου ή να άκουσες ή δε θα ξανά ακούσεις τη κόρνα πίσω σου.
Δεν είναι εύκολο για μας που βιώνουμε την αναπηρία, να αντιμετωπίζουμε την ανάπηρη κοινωνία και το ανάπηρο περιβάλλον.
Απαιτείται πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής. Τη δύναμη που κανένας από μας δε θα παρατήσει αν θέλει να επιβιώσει.
Δε πιστεύουμε στη διάθεση μας αλλά πιστεύουμε στην αναγκαιότητα που υπάρχει μέσα μας.
Το ίδιο κάνουμε όλοι εμείς.
Δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δε θέλω. Με πολύ κόπο και πολύ πείσμα εμείς θα τα καταφέρουμε όσο και αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες.
Πρώτα θα πρέπει αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι μπορούμε και μετά να πείσουμε τους άλλους.
Δε θα μας πάρει από κάτω η κακή ψυχολογία που ξεχειλίζει από μέσα μας και η απογοήτευση. Δε θα μας οδηγήσει σε καμία κατάθλιψη.
Δεν είμαστε ανήμποροι, είμαστε άτομα που πρέπει να προσπαθήσουμε ίσως λίγο περισσότερο για να επιβιώσουμε με δικούς μας τρόπους σε αυτό τον κόσμο.
Είναι πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Εμείς μπορούμε και θα τα καταφέρουμε.
Όταν περάσει η πρώτη μπόρα και το πρώτο σοκ θα περάσεις στην απέναντι όχθη και θα δεις ότι έρχεται η άνοιξη.
Τότε μπορούμε να επιβιώσουμε στις διαφορετικές συνθήκες που μας οδήγησε η οποιαδήποτε κατάσταση.
Έτσι μπορούμε να αποδείξουμε στην κοινωνία που μας περιβάλλει ότι οι νέες συνθήκες που ήρθαν στη ζωή μας είναι πιο δύσκολες για όλους εμάς…!!! Αλλά με αγώνα, με πείσμα, με υπομονή, με πίστη, με θέληση και με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να καταφέρουμε πολύ περισσότερα πράγματα απ όσα νομίζαμε εκ των προτέρων.
Όλοι εσείς που έχετε δύο γερά πόδια και βλέπετε υπέροχα με τα ματάκια σας και κρατάτε τις τύχες μας στα δυνατά σας χέρια σκεφτείτε ένα δευτερόλεπτο την ήμερα και εμάς.
Μην αποφασίζετε για μας χωρίς εμάς…!!!
Εσείς μας κατατάσσετε σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας μας χτυπάτε συμπονετικά την πλάτη ή γυρνάτε από την άλλη μεριά κάθε φορά που προσπαθούμε να διασχίσουμε ένα δρόμο ή να ανέβουμε μία σκάλα.
Αν θέλετε να βοηθήσετε πραγματικά μην λυπάστε κι μην σκύβετε το κεφάλι από λύπηση ή συμπόνια.
Φροντίστε να μην παρκάρετε πάνω στο πεζοδρόμιο, να μην κλείνετε την όδευση τυφλών με φυσικά και τεχνητά εμπόδια, να σέβεστε τις ράμπες Α.μεΑ, να μην παρκάρετε σε θέσεις Α.μεΑ, να μην εμποδίζετε την ελεύθερη και απρόσκοπτη διέλευση των πεζών με Αναπηρία στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον.
Όταν γίνονται εξαγγελίες από τα μπαλκόνια, η πόλη να είναι ίση για όλους τους πολίτες. Να μην το ξεχνάμε μετά…!!! Δεν το γνωρίζετε το θέμα ή δεν βλέπετε το χάος που επικρατεί στις πόλεις μας; Μήπως εθελοτυφλείτε; Ή είσαστε τυφλοί;
Υπάρχουν μέρες που δεν μπορούμε να βγούμε από τα σπίτια μας, δεν μπορούμε να πάμε στη δουλειά μας, δεν μπορούμε να πάμε στο γιατρό μας, δεν μπορούμε να πάμε για καφέ ή μια βόλτα στους φίλους μας. Μια έχει ποδόσφαιρο, μια έχει εκδηλώσεις εμείς είμαστε αποκλεισμένοι…!!! Πότε θα βγούμε επιτέλους από αυτή τη «φυλακή» που μας έχετε καταδικάσει;
Δεν θα ήμαστε φυλακισμένοι μέσα στα ίδια μας τα σπίτια!!!
Θέλω να μετακινηθώ στην πόλη μου κι εσείς την κάνετε να φωνάζει προσβλητικά πως δεν φτιάχτηκε για μένα…!!! Πού είναι τα δικαιώματά μας; Πού είναι η αστυνόμευση: Που είναι οι Αρχές να βάλουν επιτέλους τάξη στις πόλεις μας κι οι αρμόδιοι; Μήπως οι κύριοι αρμόδιοι είναι «Α.μεΑ», κουφοί, τυφλοί κι δεν καταλαβαίνουν ή δεν βλέπουν την κατάσταση στις πόλεις μας και κάποιοι Αιρετοί με Αναπηρία που αποφασίζουν, προασπίζονται άραγε τα δικαιώματα της Αναπηρίας; Ή μόνο προεκλογικά χρησιμοποιούν την αναπηρία τους ως μέσο προβολής για την εκλογή τους;
Θα βοηθούσε αν κάνατε τον κόσμο μας προσιτό για όλους μας. Δώστε μας το δικαίωμα στην ανεμπόδιστη μετακίνηση, εργασία, διασκέδαση.
Μα πάνω απ’ όλα το δικαίωμα στη ζωή.
Ο ωχαδερφισμός κι η αδιαφορία σ’ αυτούς που είναι υπεύθυνοι απέναντι στο Νόμο, πρέπει να επιβάλλουν την τάξη κι την σωστή λειτουργία της πόλης. Αδιαφορούν απάνθρωπα κι μας αποκλείουν από το κοινωνικό σύνολο.
Κυρίες και Κύριοι μήπως είστε ρατσιστές;
Αν σας πειράζει ο όρος ή θίγει τα συναισθήματά σας, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια...!!!
Μήπως θυμάστε που «θάψατε» τα αισθήματά σας για την Αναπηρία; Μήπως νομίζετε ότι υπερτερείτε από εμάς λόγω της σωματικής κι υγιής διάπλασής σας;
Είμαι ο αδερφός, ο σύζυγος, ο κουμπάρος, ο γιος, ο εγγονός, ο κολλητός, ο συμπαίκτης, ο δικός σας άνθρωπος αλλά δυστυχώς μας ξεχνάτε όταν δεν μας χρειάζεστε. Πάντα θα μας αντιμετωπίζετε σαν ξένα σώματα. Γιατί παλεύουμε κι μας κάνετε να φαινόμαστε αόρατοι.
Δεν είμαστε μηδενικά δεν είμαστε μονάδες. Είμαστε άνθρωποι και είμαστε ΠΟΛΛΟΙ!!!
Μπορεί να έχουμε λιγότερα προνόμια αλλά αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας με αξιοπρέπεια, σεβασμό κι ισονομία…!!!
Ζούμε σε πόλεις που δεν μας επιτρέπει να κυκλοφορήσουμε γι’ αυτό κι είμαστε «αόρατοι».
Αναπηρία έχουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε «ΑΧΡΗΣΤΟΙ»!!!
Μην μας λυπάστε, απλώς σεβαστείτε μας κι υπολογίστε μας…!!!
Ο χαρακτηρισμός αυτός ίσως ανήκει σε άλλους…!!! Σ’ αυτούς που πατάνε γερά στα πόδια τους κι έχουν 100% την όρασή τους μα εθελοτυφλούν κι αποφασίζουν να σφραγίσουν με τα δυνατά τους χέρια την τύχη μας.
Καταδικάζουμε τις ανάπηρες πόλεις που υπάρχουν για εμάς και ζούμε καθημερινά μέσα σε αυτές, την ανάπηρη κοινωνία και προπαντός καταγγέλλουμε την μη ορθή μεταχείριση από την Πολιτεία πάνω στην προστασία των ΑμεΑ.
Ζούμε στον Μεσαίωνα; Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι όλοι μαζί για να αλλάξουμε την κατάσταση που επικρατεί;
Σκεφτείτε αν ο κόσμος φτιαχτεί για να μπορεί να ζει ένα άτομο με αναπηρία δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα λειτουργικότητας για κανέναν. Είναι τεσταρισμένο…!!!
ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΙ ΙΣΟΤΗΤΑ
Έτσι θα καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς και για όλους.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ: Γράμματα οκτώ, αξία ανεκτίμητη.
ΣΕΒΑΣΜΟΣ: Γράμματα οκτώ, αξία ανυπολόγιστη.
ΑΝΘΡΩΠΙΑ: Γράμματα οκτώ, αξία χαμένη, την ψάχνουμε.
ΑΓΩΝΑΣ: Γράμματα έξι, συνεχίζουμε και δεν τα παρατάμε.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΓΓΟΣ
Πρόεδρος Συλλόγου Α.μεΑ. ΠΕ Κοζάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου