Τα πράγματα αλλάζουν, εξελίσσονται γεωμετρικά. Για να προλάβουμε τις εξελίξεις λοιπόν και να μη μας τραβήξουν κάποια μέρα από το μανίκι πρέπει ν’ αλλάξουμε κι εμείς, όσο είναι καιρός. Παραφράζοντας τον Γκάντι «να γίνουμε εμείς, οι φοιτητές η αλλαγή που θέλουμε να δούμε».
Συνεπώς είναι κρίσιμο ν’ απαντήσουμε τώρα, σήμερα στο ερώτημα «τι φοιτητικό κίνημα θέλουμε;», θέτοντας στόχους.
2012 πια και… «του κόσμου το κουβάρι το λύνουν» κλίκες 50άριδων και 60άριδων. Οφείλουμε λοιπόν ν’ αρχίσουμε να στρέφουμε το ρεύμα της ιστορίας προς το μέρος μας και πάλι, εμείς τα 20άρικα!
Σε κάθε κρίσιμη καμπή των κοινωνιών, σε κάθε εποχή, τα νιάτα βγήκαν μπρος, σε πολέμους, δικτατορίες, κατοχές κλπ. Σήμερα, στην εποχή του πιο σκληρού, οικονομικού και παγκοσμιοποιημένου πολέμου είναι η ώρα της γενιάς μας να σπάσει το απόστημα. Να πάψει μια παρέα από μεσήλικες τεχνοκράτες να διαφεντεύει τις ζωές μας και να σχεδιάζει το μέλλον μας υποθηκεύοντάς το εκ των προτέρων, με τα + και – της αγοράς.
Η ανατροπή στις προηγούμενες 4 γραμμές είναι τόσο επιτακτική όσο κι ανέφικτη αν συνεχίσουμε εμείς οι νεολαίοι να πηγαίνουμε όπως τώρα, εκεί που μας κατευθύνουν. Μόνο για να ελπίσουμε ότι κάτι θ’ αλλάξει πρέπει να γίνουν πολλά, όσο απαισιόδοξο κι αν ακούγεται.
Προσπαθώντας λοιπόν να εντοπίσουμε τα «νοσήματα» θα πάμε κάπου στις αρχές του 90, όταν η παγκοσμιοποίηση είχε κάνει για τα καλά την εμφάνισή της επηρεάζοντας το lifestyle του έλληνα φοιτητή. Την ίδια ώρα η δίψα για έλεγχο, για εξουσία ήταν έντονη όσο ποτέ κι όπως ξέρουμε… διαφθείρει!
Αυτά τα δύο, αλληλεπιδρώντας, ήταν τα στοιχεία που εκτροχίασαν το τρένο. Η διατήρηση της κορυφής μέσα από την καλύτερη δυνατή ανταπόκριση στο νέο τρόπο ζωής των φοιτητών έγινε αυτοσκοπός του φοιτητικού συνδικαλισμού. Παράλληλα, το ρουσφέτι δε θα μπορούσε να λείπει (μιλάμε για Ελλάδα 80s-90s τώρα), παίρνοντας μάλιστα την πιο σκληρή του μορφή στα ελληνικά ιδρύματα έρευνας και επιστήμης. Τα παραπάνω, με ενδιάμεσα συνθήματα και φανφάρες του στυλ: «Διεκδικούμε, Αγωνιζόμαστε κλπ. για Δημόσια Παιδεία, καλύτερο πανεπιστήμιο» κι ελάχιστες εξάρσεις πραγματικού αγώνα (2006-2008) συνθέτουν εδώ και περίπου 20 χρόνια το φάσμα του ελληνικού φοιτητικού συνδικαλισμού.
Η προαναφερθείσα κατάσταση οδήγησε σ’ ένα «απολιτίκ» κίνημα που έδωσε το βήμα για την ψήφιση του Νόμου-Πλαίσιο Διαμαντοπούλου που έθεσε τους Φοιτητικούς Συλλόγους ουσιαστικά εκτός διοίκησης των ιδρυμάτων.
Μπορεί το Υπουργείο και η Κυβέρνηση να εγείρονται ότι βρήκαν τη ρίζα του κακού κι απελευθέρωσαν το πανεπιστήμιο από την κομματική εξάρτηση, αν δούμε όμως τα πράγματα αλλιώς, καταλαβαίνουμε ότι ο κομματισμός όχι μόνο δεν πατάχθηκε αλλά αντιθέτως ενισχύθηκε. Υπάρχει περίπτωση οι εξωπανεπιστημιακοί και ο ένας φοιτητής του Συμβουλίου Διοίκησης να μην είναι αρεστοί στο κόμμα η την παράταξη που κάνει κουμάντο σε κάθε ίδρυμα; Μάλλον όχι… Συμπαθάτε με, αλλά αυτό είναι πέρα για πέρα κομματικό αγαπητοί μου τεχνοκράτες και «αντιεξουσιαστές» Υπουργοί και πρώην Πρωθυπουργοί…
Για την ανάλυση της χρόνιας παθογένειας χρειάζονται χιλιάδες σελίδες. Αξίζει όμως τώρα να δούμε τι είναι αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει. Το ερώτημα δεν είναι ούτε το πανεπιστήμιο, ούτε οι κυβερνήσεις, το ερώτημα είμαστε όλοι εμείς (και δη οι συνδικαλιστές). Πόσο μπορούμε ν’ αλλάξουμε;
Η αρχή θα γίνει με το να σκεφτόμαστε διαφορετικά απ’ ότι μέχρι τώρα. Όταν λοιπόν θα σκεφτούμε διαφορετικά θ’ αρχίσουμε να ενημερωνόμαστε, συνειδητά κι όχι κατευθυνόμενα, ως ανεξάρτητες προσωπικότητες και ελεύθεροι πολίτες, χωρίς να λειτουργούμε με «κουμπάκια». Τότε θα δούμε ότι μας κοροϊδεύουν ψιλό-γαζί όλοι τους κι ότι σχεδιάζουν για εμάς ένα αύριο που το σήμερα θα μοιάζει παράδεισος.
Πρέπει λοιπόν ν’ αναπτύξουμε εκείνες τις σχέσεις ρήξης, αμφισβήτησης κι αλληλεγγύης ώστε να δώσουμε στο κίνημα τη χαμένη του πνοή. Να γίνουμε επιτέλους λίγο ασυμβίβαστοι ρε παιδιά!
Είναι αναγκαίο σήμερα, όσο ποτέ να χτίσουμε ένα κίνημα που θ ‘ασκεί πολιτική. Αυτό θα γίνει με προτάσεις ουσίας σ’ ένα πλαίσιο συναίνεσης, όπου οι πολιτικές διαφορές θα δημιουργούν και δε θα διαχωρίζουν. Έτσι ίσως βρούμε τη γλώσσα να διαγράψουμε μία ξεκάθαρη άποψη για την πορεία της κοινωνίας μας. Αν δε το κάνουμε εμείς, οι νέοι επιστήμονες, τότε ποιος θα το κάνει; Όταν λοιπόν βρούμε τις λέξεις να εκφράσουμε την ανελευθερία μας, την έλλειψη δημοκρατίας και λαϊκής συμμετοχής θα δώσουμε τη μεγαλύτερη απάντηση στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Αυτός θα είναι κι ο τρόπος να πάρουμε ξανά με το μέρος μας την κοινωνία.
Σπάμε τα στεγανά, ρίχνουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την παρωχημένη συνθηματολογία και δίνουμε στις αξίες της Ειρήνης, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας νόημα και πάλι.
Στην προσπάθεια συμμετοχής στο χτίσιμο ενός άλλου αύριο…
Καλπάκης Στέργιος
TA ONEIΡΑ, ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή