Ήμουν Δ/ντης του Γυμνασίου Κλεινών.
Μάλωσα πολύ έντονα και αυστηρά δύο παιδιά μου, δύο μαθητές μου για την κακή τους συμπεριφορά! Είχα στεναχωρηθεί πολύ για τη δική μου “συμπεριφορά”! Τότε κάποιος άφησε πάνω στο γραφείο μου μια χειρόγραφη σελίδα σε φωτοτυπία. Δεν μου είπε τίποτα. Μου χαμογέλασε κι έφυγε.
Έριξα μια ματιά στο κείμενο και το
ρούφηξα! Τελειώνοντάς το… χαμογέλασα. Ή τουλάχιστον, αισθάνθηκα την ανάγκη να χαμογελάσω.
Ήταν το μικρό και λιτό αυτό κείμενο μια ανάσα ανακούφισης μέσα στην αγχώδη υπερένταση της δουλειάς. Δεν αντέχω στον πειρασμό να μη το «ανεβάσω» στο Blog.
Δώστε λοιπόν τόπο στην οργή και χαμογελάστε!
Έχει τίτλο:
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
«Δεν στοιχίζει τίποτε κι όμως δίνει πολλά.
Κάνει πλούσιους εκείνους που το δέχονται χωρίς να κάνει φτωχούς εκείνους που το δίνουν!
Διαρκεί μόλις μία στιγμή. Η ανάμνησή του όμως, πολλές φορές ζει για πάντα..
Κανένας δεν είναι τόσο πλούσιος αληθινά που να μην το έχει ανάγκη.
Ένα χαμόγελο δημιουργεί ευτυχία στο σπίτι, καλλιεργεί την καλή διάθεση στη δουλειά και αποτελεί επισφράγιση της φιλίας. Ξεκουράζει, ενθαρρύνει, παρηγορεί… Είναι το καλύτερο αντίδοτο που διαθέτει η φύση ενάντια σε κάθε έγνοια και κάθε στεναχώρια.
Κι ωστόσο δεν μπορείς ούτε να το αγοράσει, ούτε να το ζητήσεις, ούτε να το δανειστείς, ούτε να το κλέψεις.
Είναι για όλους κάτι χωρίς αξία. Ως τη στιγμή που θα δοθεί. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο πολύ κουρασμένοι, ώστε τους είναι αδύνατο να σας χαμογελάσουν.
Χαμογελάστε τους εσείς.
Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να χρειάζεται τόσο πολύ ένα χαμόγελο, όσο εκείνος που δεν μπορεί πια να χαμογελάσει…»
Πανίδης Θεόφιλος
θεόφιλε,σκοπός είναι να είναι ανώγελο, όχι χαμόγελο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Θεόφιλε, έτσι είναι όπως τα λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρόσθετα όμως πώς ότι λες είναι κενό γράμμα, χωρίς ουσία, και μέρες που είναι ηχεί πολύ ειρωνικά.
Γιατί πέρα από όσα λες, το χαμόγελο μπορεί κάποιος να σου το κόψει, να σου το στερήσει, να σου το σβήσει, να το σβήσει από ένα λαό ολόκληρο.
Και δυστυχώς τα φιλαράκια σου αυτό το χαμόγελο μας το στέρησαν από εμάς και από τα παιδιά μας.
Θυμίσου λίγα χρόνια πριν πενθούσαμε αγκαλιά για μια βαριά απώλεια. Ήταν ότι πιο δύσκολο για σένα, αλλά και για όσους σε αγαπούμε. Σκέψου πόσοι τέτοιοι θρήνοι ηχούν σήμερα στην πατρίδα μας. Πόσες αυτοκτονίες κάθε ημέρα, πόσα δράματα.
Άσε λοιπόν τη φιλολογία για το χαμόγελο για αργότερα, όταν ο κοσμάκης θα έχει την δύναμη να το κάνει.
Άκρως επίκαιρο και επιβεβλημένο σχόλιο. Στέρεψε το χαμόγελο στην Ελλάδα των 23 χρόνων ΠΑΣΟΚ και στο βαθμό που αναλογεί 14 χρόνων ΝΔ. Και στέρεψε γιά μακρύ και απροσδιόριστο χρόνο.
ΔιαγραφήΚΥΡΙΕ ΠΑΝΙΔΗ ΣΤΗΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΕΙΑ ΤΟΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΗΔΑ ΣΤΟ ΧΑΡΑΜΑ .ΕΓΩ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΛΛΥ ΓΛΥΚΟ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΙΟΝΙΑ ΜΙΑ ΑΝΕΜΩΝΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο ή παρόμοιο κείμενο είναι αναρτημένο στο νοσοκομείο Φλώρινας - αιματολογική κλινική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆν λοιπόν είμασταν εθελοντές αιμοδότες θα το είχαμε δει προ πολλού...
Τί γίνεται όμως όταν το γλυκό χαμόγελο σου το παγώνουν ξαφνικά και σου πετάνε τα μάτια ώξω με τα χαράτσια και τις λυπητερές;
ΑπάντησηΔιαγραφήχαμόγελα με κρίση μόνο οι ...κρετίνοι μοιράζουν. ¨Ας σοβαρευτούμε και μήν κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας και τον κοσμάκι που τραβάμε τα πάνδεινα.Ανεπίκαιρον και αψυχολόγητον.εκτός κι άν πράγματι καταντήσαμε κρετίνοι για να χαμογελάμε με τα χάλια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε συννενοημένος με τον Παπα-δήμιο να ήταν ο Θεόφιλος. Μας δουλεύεις ρε Θεόφιλε; Εδώ ο κόσμος καίγεται και... μη συνεχίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή