Ένας παλιάτσος

Γράφει η Φοίβη

Ένα απίστευτα μεγάλο μέρος της ταλαιπωρίας του σύγχρονου ανθρώπου οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι υποκύπτουν στη φοβερή πίεση που ασκεί σ’αυτούς η κοινωνική σύμβαση να είναι κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι.

 Η φροντίδα της ψυχής δεν είναι ένας 

τρόπος βελτίωσης του εαυτού μας ούτε μια διαδικασία που θα μας απελευθερώσει από τα προβλήματα και τους πόνους της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν απασχολείται καθόλου με το πως θα ζούμε σωστά η με την υγεία του συναισθηματικού μας κόσμου αλλά αγγίζει μια άλλη διάσταση που δεν είναι καθόλου αποκομμένη από τη ζωή. Φροντίζουμε για την ψυχή τιμώντας απλώς τους τρόπους έκφρασής της, δίνοντάς της χρόνο και ευκαιρίες να μας αποκαλυφθεί και ζώντας με έναν τρόπο που καλλιεργεί το βάθος, την εσωτερικότητα και την ποιότητα μέσα στην οποία ανθεί. Η ψυχή είναι ο μόνος σκοπός και το τέλος της.

  Καθένας καλείται να επιλέξει η να είναι ο εαυτός του, όποιο κι’ αν είναι το τίμημα, η να γίνει ένας παλιάτσος για να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή. Καλείται να επιλέξει αν θα έχει τη δική του μοναδική ταυτότητα η αν θα γίνει ένα πρόβατο που θα βάλει το κεφάλι κάτω και θα ακολουθεί το κοπάδι. Για την ψυχή, η μνήμη είναι σημαντικότερη από το σχεδιασμό, η τέχνη πιο επιτακτική από τη λογική και η αγάπη πιο ικανοποιητική από την κατανόηση.Ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στο δρόμο προς την ψυχή όταν νοιώθουμε συνδεδεμένοι με τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω μας και όταν ζούμε τόσο με την καρδιά όσο και με το μυαλό. Ξέρουμε ότι έχουμε φροντίσει την ψυχή όταν η ευσπλαχνία παίρνει τη θέση της δυσπιστίας και του φόβου.

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να στο πώ

Άλλα είν’εκείνα που αγαπώ

Γι’αλλού γι’αλλού ξεκίνησα.

Στ’αληθινά στα ψεύτικα 

το λέω και τ’ομολογώ,

Σα να’μουν άλλος κι’οχι εγώ

Μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι’αν κανεις προσέχει

Όσο κι’αν το κυνηγά

 Πάντα πάντα θα’ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

Δεύτερη ζωή δεν έχει και η μόνη ζωή που έχουμε, όχι μόνο τελειώνει, αλλά πολύ συχνά είναι και ιδιαίτερα σύντομη. Ίσως να χρειάζεται έναν ηρωϊσμό και μια γενναιότητα κανείς για να αναλάβει την ευθύνη αυτού που είναι. Αλλά:

Κι’αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,

Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι’ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντας την,

Γυρίζοντας συχνά κ’εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινή ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.