Από τον Καρλομάγνο στο Νόμπελ για την Ε.Ε.

Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης

Με το ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ τιμήθηκε πρόσφατα η Ε.Ε. για τη μεταμόρφωση της Ευρώπης ‘’από ήπειρο πολέμου σε ήπειρο ειρήνης’’. Η διάκριση έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή για το ίδιο το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου. Η μακραίωνη όμως ενωτική πορεία της Ευρώπης που ξεκινά από την μετά-Βυζαντινή εποχή, πέρασε αρκετά αξιοσημείωτα στάδια:  

- Ο Κάρολος ο Μεγάλος ή Καρλομάγνος ο Φράγκος το 800 μΧ δημιούργησε την πρώτη μεταβυζαντινή Ενωμένη Ευρώπη, με τη βίαιη ένωση των Γερμανικών φυλών, κάτω από την θρησκευτική ομπρέλα του παπισμού. Μάλιστα ο ίδιος ο πάπας Λέοντας Γ τον έστεψε αυτοκράτορα, ως αντίβαρο στην παρακμάζουσα (Αυτοκρτ. Ειρήνη) Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η πρώτη μορφή της Δυτικής Ευρώπης.

 - Ο βασιλιάς της Γερμανίας Όθων, ο αυτοαποκαλούμενος και διάδοχος του Καρλομάγνου, το 962 μΧ εστέφθη Ρωμαίος Αυτοκράτορας, ιδρύοντας ένα θεοκρατικό καθεστώς.  

Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μακροημέρευσε έως το 1805 που κατελύθη από τον Ναπολέοντα, που επίσης ονειρευόταν μια αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και κυρίαρχη τη Γαλλία.

Μετά το τέλος του μεγάλου πολέμου 1918 εμφανίσθηκε το ολοκληρωτικό καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ. Η ιδεολογία του Γ Ράιχ οραματιζόταν μια αναγεννημένη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με καθυποταγμένους τους λαούς της Ευρώπης, υπό την αρία φυλή.

Την ιδεολογία της Αυτοκρατορίας εναντιώθηκε ο Διαφωτισμός, στα τέλη του 17^ου αιώνα, με αφετηρία την Αγγλία, φώτισε το δρόμο της Γαλλικής επανάστασης (1789) και οι αξίες του ενέπνευσαν τον κοινοβουλευτισμό. Η μετάβαση στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό έγινε κυρίως με την επίδραση του Αριστοτέλη, από τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.

Πατέρας του οράματος της σύγχρονης Ομοσπονδίας (Παν-Ευρώπη) θεωρείται ο Ριχάρδος-Νικόλαος-von Coudenhove-Καλλέργης, Αυστριακός ευγενής. Έχει περίπου τα ίδια γεωγραφικά όρια που οραματίσθηκαν σχεδόν όλοι οι ηγέτες της. Η ιδέα της ένωσης επανήλθε πρακτικά το 1957 με την συνθήκη της Ρώμης. Το 2005 Γάλλοι & Ολλανδοί καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα του Ζισκαρ Ντε Στεν, που <<αντικαταστάθηκε>> το 2007 από την συνθήκη της Λισσαβόνας και αυτή από τα Ευρώ-μνημόνια των ημερών μας ……….

Η προσδοκία της Ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης έφερε το ΕΥΡΩ:  - Ως βέλτιστο προσδοκώμενο σενάριο προέβλεπε τη δυνατότητα σε όλα τα κράτη-μέλη, να απολαμβάνουν υψηλή ανάπτυξη και χαμηλό πληθωρισμό. -Ως χείριστο σενάριο είχε την μεγάλη κρίση, η οποία όμως θα έφερνε τους λαούς πιο κοντά.

Σε κάθε περίπτωση το ΕΥΡΩ θα οδηγούσε στην κοινή οικονομική διακυβέρνηση, δηλ. στην Ομοσπονδία. Τελικά συνέβη η κρίση, που απομάκρυνε αντί να φέρει πιο κοντά τους λαούς, μετατρέποντάς τους σε αντιπάλους. Η Γερμανία αλλά και η Γαλλία με βάση τη χειρίστη συνταγή, σχεδιάζουν τρόπους διακυβέρνησης του ΕΥΡΩ.

 Το ζοφερό ιστορικό παρελθόν της Ευρώπης, με οικονομικούς αλλά και στρατιωτικούς ανταγωνισμούς και η επιστροφή του, είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Η Γερμανία αλλά και η πλειοψηφία των χωρών της Ε.Ε. είναι δίχως σπουδαίες πλουτοπαραγωγικές πηγές και σε στάδιο αποβιομηχάνισης. Ο μοναχικός δρόμος για κάθε μια τους, διαφαίνεται καταστροφικός.

Η επιλογή μιας χαλαρής Συνομοσπονδίας απαιτεί να καταργηθεί μεταξύ άλλων το ΕΥΡΩ. Αυτό όμως συνεπάγεται την οικονομική καταστροφή της Ευρώπης, συν τις μεγάλες δυσκολίες ανάκαμψης.

Οι συνθήκες ενός σκληρού και ανελέητου πολέμου σε καιρό ειρήνης, η κατασκευασμένη κρίση δανεισμού και η κυριαρχία του χρήματος με ενοχοποίηση του πολίτη, δεν είναι επιδόσεις ούτε για βραβεία ‘ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΣ’’ ούτε πολύ περισσότερο για ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ.

Σ’ έναν κόσμο που διαμορφώνεται από νέους πόλους ισχύος, η συνέχεια της προσπάθειας επιτυχίας του εγχειρήματος για την Ενωμένη Ευρώπη, η Ευρωζώνη ως προθάλαμος της Ομοσπονδοποίησης και τα κοινά βήματα των Ευρωπαϊκών λαών, ορίζουν τον μονόδρομο της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης.   Αυτήν την Ευρώπη θέλουν οι λαοί, αυτοί αξίζει τα βραβεία.