Ιντελέκτουαλ Αναρχογκλαμουριά

Μια κοινωνία σε αναβρασμό, μια γενιά που δεν παραδίδει μονάχα τα όπλα αλλά και ευθύνες στα δισέγγονα της και μια γενιά που άκουσε, αφουγκράστηκε αλλά δεν μυήθηκε ποτέ στο υπόκωφο βάθος του ακούσματος της λέξης φασίστας. Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε περισσότερο στην αμφίδρομη δυστυχία της φτώχειας και της εξαθλίωσης που επιτελείται αλλά την ανάγκη να εξεταστεί το ηθικοκοινωνικό πλαίσιο 

το οποίο θεώρει θεμιτό να δημοσιοποιούνται  τα στιγματισμένα μάτια μιας ιερόδουλης φορέως του aids αλλά αθέμιτο και απάνθρωπο τα χτυπημένα μάτια ενός ακροβάτη ονείρων μυθοπλασίας που η μάνα του είπε γ…. την ιστορία, διάβασε Χάκκα. Ας εξεταστεί η καταδίκη που πριμοδοτείται στην δίκια μου γενιά ,στην γενιά των σημερινών έφηβων και νέων, μια γενιά δίχως σαφείς στόχους και πρόδηλα οράματα.

Η ιστορία της χώρας και των αντιεξουσιατικών χώρων είναι πολυδιάστατη. Στα πέτρινα χρόνια της Λευκής Τρομοκρατίας ,το μίασμα ήταν γνωστό αλλά στο διάβα των χρόνων η μετεξέλιξη του άρχισε να αποκτά διασυνδέσεις με παρακρατικούς μηχανισμούς, να λαμβάνει οδηγίες από επαγγελματίες στρατολόγους και να φέρνει την κοινωνία σε ρήξη και αντιδιαστολή. Από τον αθώο Αξαρλιάν του 1992 έως τον δημοσιογράφο Σωκράτη Γκόλια τον Ιούλιο του 2010 έχουν μετρηθεί πολλές παράπλευρες απώλειες(άλλωστε ένας εκ των τελευταίων συλληφθέντων για ληστεία, ομηρεία και τρομοκρατία λέει ότι είναι πολιτικός κρατούμενος σε περίοδο πολέμου, οπότε η άσκηση ανατρεπτικής πολιτικής έχει πάντα θύματα, συνήθως αθώα). Οι απώλειες για τον αφισοκολλητή του αναρχικού τυπογραφείου Απόλυτο που περνά τώρα κάτω από το σπίτι μου είναι έναντι του κεφαλαίου, των τραπεζών και των αφεντικών κάθε φορά που μια ένοπλη επίθεση ξεκινά .Ξεχνάμε τον ψυχολογικό κανιβαλισμό στον υπάλληλο ή στον άτυχο οικογενειάρχη στην Πάρο που βρίσκεται στο διάβα των απελευθερωτών πόλεων κάθε φορά που προσπαθούν να φέρουν εις πέρας μια αποστολή. Η εναλλαγή από την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας σε αυτή της εναγώνιας προσπάθειας για επιβίωση είναι αλήθεια ότι δεν άφησε πολλούς νέους να σκουπίσουν ούτε τα χέρια τους από το φυστικοβούτυρο που τους παρείχαν ελεύθερα τα σπίτια τους. Άλλοι προσπάθησαν να μεταναστεύσουν, άλλοι να παλέψουν στην ύπαιθρο, κάποιοι δεν στάθηκαν τυχεροί και αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας και κάποιοι άλλοι να λερώσουν τα όπλα με φυστικοβούτυρο και τα χέρια τους με αίμα κατεβαίνοντας σε ένοπλες ληστείες.  Στο βιβλίο που παρουσίασε μάλιστα η συνομωσία πυρήνων της φωτιάς για πιθανούς τρόπους ληστείας τραπεζών παραλληλίζει το ύψος του ποσού που θα αποτραβηχτεί από τα χρηματοκιβώτια του συστημικου καταστήματος με την απελευθέρωση από την μισθωτή σκλαβιά.

Ο ρασιοναλισμός χάνεται όταν η μητέρα ή ο πατέρας του εν δυνάμει απελευθερωτή της γενιάς μου διατυμπανίζει πως είναι υπερήφανη για το παΐδι της ή ότι το σύνολο της οικογενείας έχει αναρχικό γίγνεσθαι. Αρχικά κάθε μητέρα σε μια φονταμενταλιστικη κοινωνία  θα εξέφραζε αγάπη και συμπόνια για τον υιό της, πόσο μάλλον αν το πρόσωπο του έχει παραμορφωθεί από γρονθοκοπήματα. Εν συνεχεία ωστόσο τα αξιακά κριτήρια που έχουν μεταλαμπαδευτεί στον νεαρό συνεχιστή της θεωρίας του χάους (π.χ. ο εξωσυστημικος Νικόλαος Ρωμανός το γένος Νασιουτζικ)θα τον θέσουν θύμα ενός αφελούς ορθολογισμού παράνοιας, ατομικισμού, μαρξισμού και τέλος αποδοχής του δογματισμού στις πλέον ακραίες εκφάνσεις του. Από την άλλη η περισσότερο μικροαστική οικογένεια ενός αντιφομενταλιστή αγιογράφου νιώθει ότι την παρακολουθούν οι δυνάμεις ασφάλειας καθημερινά. Δεν μιλώ για αντίκρουση θρησκοληπτικών μέσων και αναρχικών προτύπων αλλά με εκνευρίζει ως νέο βάναυσα η αλληγορική ασυνέχεια όταν βγαίνει και λέει ότι θα πάρει τον νόμο στα χέρια του(για ποιον νόμο μιλά;) και θα τιμωρήσει όποιον χτύπησε τον υιό του. Η γροθιά στα εναρμονισμένα απωθημένα που δυστυχώς μεταλαμπαδευτήκαν και δεν φύτρωσαν αυτοβούλως στον γιο του από ποια κοινωνική δομή θα τιμωρηθούν; Ας μην ρωτήσω ποια θα ήταν η συνέχεια αν η σφαίρα από ένα zastava που ενδεχομένως να χρησιμοποιείτο εξοστρακιζόταν στο σώμα κάποιου αστυνομικού. Θα έλεγα πολλά, όμως η προοδευτική αντίληψη κάποιων να υποτιμούν την κοινωνική συνοχή και την εκπαίδευση, στο τέλος θα πλήξει την κατώτερη στην τάξη θεσμικά ομάδα(μήπως αυτός είναι και ο στόχος των στρατολόγων).Μήπως η εναντίωση στην συσσωρευμένη εμπειρία χρόνων και στην δημιουργία αυτόνομων οντοτήτων που δεν σέβονται των συνάνθρωπο συντελεί στην απόφαση να αρπάξω ένα καλάσνικοφ με χέρια μου γεμάτα φυστικοβούτυρο και να αλλάξω τον κόσμο; Ήθη, νόμοι και κανόνες αποτελούν το σύστημα και την άρχουσα συσσωρευμένη κεφαλαιουχική τάξη και ανηθικότητα, ανομία, υποσκέλιση των κανόνων  με περιτυλίγματα αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών πορειών (προαπαιτούμενων σε μια έννομη κοινωνία, δεν θα έπρεπε να συζητάμε για αυτά) αποτελούν την εξωσυστημικότητα μιας τυχάρπαστης και έκφυλης ψευτοκουλτουρας με αριστερίζουσες παραδοχές ;

Πολλά θα μπορούσε να μας απαντήσει κάποιος που δεν είναι σήμερα μαζί μας, ένας νέος άνθρωπος με όραμα για τον συνάνθρωπο. Ο Aaron Swartz ήταν ένας επαναστάτης με αιτία. Έγραφε κοντά στα 20 του: «Ολόκληρη η επιστημονική και πολιτιστική κληρονομιά, που έχει δημοσιευτεί ανά τους αιώνες σε βιβλία και περιοδικά, μετατρέπεται σε ψηφιοποιημένο υλικό και κρατείται στα χέρια ορισμένων ιδιωτικών εταιρειών. Ο επιμερισμός των πληροφοριών δεν είναι κάτι ανήθικο αλλά αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη. Μόνο εκείνοι που είναι τυφλωμένοι από την απληστία θ’ αρνηθούν σε κάποιον φίλο ένα αντίγραφο» .Πριν αναφερθεί οτιδήποτε για αυτό τον διαφορετικό νέο αξίζει να δει κανείς ένα σύντομο βιογραφικό του στην Wikipedia (πηγή:Wikipedia.org, http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BD_%CE%A3%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%82). Ο Aaron στα 14 υπήρξε ένας από τους συντάκτες του προτύπου RSS (RDF Site Summary), ενός τρόπου να μεταδίδονται πληροφορίες από μία ιστοσελίδα, συνήθως ειδήσεις ή αναγγελίες νέων δημοσιεύσεων σε μπλογκ, με γρήγορο και εύκολο τρόπο προς άλλες σελίδες ή εφαρμογές (syndication). Στα 16 συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση Creative Commons του σπουδαίου καθηγητή Lawrence Lessig και στην κοινότητα του Reddit, του οποίου υπήρξε συνιδρυτής .Τον Σεπτέμβριο του 2010 αγόρασε έναν υπολογιστή και έτρεξε έναν παράνομο κώδικα για να κατεβάσει όσο το δυνατόν περισσότερα άρθρα από τη βιβλιοθήκη JSTOR του διδακτορικού τμήματος του MIT (τεράστιος κατάλογος επιστημονικών περιοδικών, άρθρων, πτυχιακών, ερευνών, δημοσιεύσεων papers κλπ.), φυσικά με ψεύτικο όνομα. Όταν το JSTOR ανακάλυψε το script, μπλόκαρε τη συγκεκριμένη IP και ο Swartz αγόρασε δεύτερο υπολογιστή για να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία. Για μία φορά ακόμα ανακαλύφθηκε το script και το JSTOR αναγκάστηκε να μπλοκάρει όλες τις διευθύνσεις IP του MIT campus. Μετά από λίγες εβδομάδες, άρθηκε το μπλοκάρισμα των IPs, αλλά ο Swartz κατηγορήθηκε ότι έστησε ένα ολόκληρο δίκτυο σε μια ντουλάπα συντήρησης του MIT με κρυμμένο υπολογιστή και σκληρούς δίσκους ώστε να συνεχίσει να κατεβάζει παράνομα χιλιάδες άρθρα. Για αύτη του την κίνηση εκδιώχθηκε ποινκώς από το ίδιο το MIT .Η δίκη του θα άρχιζε κάπου στον Φεβρουάριο, δεν θα αρχίσει όμως ποτέ γιατί μόνο και μόνο η σκέψη φυλάκισης 35 χρόνων του έκοψε τα πόδια και τον ανάγκασε να περάσει μια θηλιά στον λαιμό του. Δεν χρησιμοποίησε ως οικονομικό λάφυρο κανένα από τα δημιουργήματα του. Δεν κυοφορήθηκε πότε κάτι με οικονομικό αντάλλαγμα. Το μόνο που εικάζεται είναι η σχέση του με τα wikileaks και η προσπάθεια να διαφωτίσει τον κόσμο με γνώσεις μυστικές για κάποιους, αυτό ήταν έγκλημα και έπρεπε να υποφέρει τελικά.

Το μεγάλο στοίχημά του Ο Aaron  ήταν η οργάνωση Demand Progress. Οι φίλοι του μιλούν για έναν άνθρωπο με πολιτική διορατικότητα, τεχνική επιδεξιότητα και υψηλό δείκτη νοημοσύνης. «Θα μπορούσε να φέρει επανάσταση, όχι μόνο στην αμερικανική αλλά και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή» ισχυρίζονται. Η Demand Progress επεξεργάζεται ακριβώς αυτά τα εργαλεία. Με έδρα την Ουάσινγκτον, η οργάνωση δραστηριοποιείται για να κερδίσει προοδευτικές αλλαγές στο πεδίο της πολιτικής μέσα από την άσκηση πίεσης από τη βάση. Για ποιους όμως θα είναι αυτές οι αλλαγές; Ο Swartz επέμενε: «Για τους πολίτες, για τους απλούς ανθρώπους». Ειδικότερα επικεντρώνονται σε θέματα πολιτικών ελευθεριών και πολιτικών δικαιωμάτων. Οργανώνει και υλοποιεί διαδικτυακές εκστρατείες, συσπειρώνοντας πολίτες και καλώντας τους να αναλάβουν δράση για ζητήματα που τους αφορούν. «Για όλα αυτά που γίνονται για εμάς χωρίς εμάς» έλεγε ο Swartz.(πηγή: https://github.com/aaronsw?tab=repositories) Ίσως για όλες τις παραπάνω ανησυχίες  και προσπάθειες του να ήταν ένα εμπόδιο σε όσες θεωρούσαν ότι δεν έπρεπε να μοιράζονται τις γνώσεις του και να τις κρατούν σαν τους πεφωτισμένους.

Κάπου εδώ τίθεται το ερώτημα προς την γενιά μου, τι είδους επανάσταση θα προσπαθήσουμε να  κυοφορήσουμε; Ποία πρότυπα θα ακολουθήσουμε; Θα ακολουθήσουμε ότι μας προστάζει το ατομικό μας συμφέρον ή θα ακούσουμε τις φωνές για αλλαγές δομικές; Αντίδραση για να ικανοποιήσουμε τον σημερινό εγωισμό μας κλέβοντας και λυμαίνοντας όπως οι παλιότεροι με ακόμα πιο βάρβαρο τρόπο ή ρήξη με όλα όσα προσπαθούν να μας αποκρύψουν;

Βαγγέλης Νομικός

Υ.Γ. Δεν έχω κάτι με το φυστικοβούτυρο, απλά η απότομη εναλλαγή από την εποχή της ευδαιμονίας σε αυτόν της ανησυχίας και της βίας  δεν άφησε κάποιους να σκουπίσουν ούτε τα χέρια τους για να βγούνε να επαναστατήσουν κρατώντας στα χέρια τους όπλα όπως αυτά που φαίνονται στην παρακάτω φωτογραφία. Όταν καταφέρω να αποκρυπτογραφήσω τις λεπτές γραμμές μεταξύ τρομοκρατίας και αναρχίας θα επανέλθω.