Κάτω από μια ηλιαχτίδα

Γράφει η Φοίβη

Στη ζωή, οι ψυχικές μας καταστάσεις μπορούν να μας οδηγήσουν στην ήττα η να μας στέψουν νικητές, να μας κάνουν φτωχούς η πλούσιους, να μας αρρωστήσουν η να μας θεραπεύσουν. Η μελέτη του εαυτού μας, η αυτοπαρατήρηση είναι εργαλείο για να τις γνωρίσουμε. Η αυτοπαρατήρηση και μόνο, μας χαρίζει μεγαλύτερη επίγνωση, μεγαλύτερη ευφυία.

Αυτοπαρατήρηση είναι μια ματιά της ζωής
μας από ψηλά! Είναι σαν να βλέπεις γεγονότα, περιστάσεις, σχέσεις του παρελθόντος, κάτω από μια ηλιαχτίδα. Ένας άνθρωπος μπορεί να θεραπεύσει οτιδήποτε από το παρελθόν του εάν έχει την ικανότητα να ‘παρατηρήσει τον εαυτό του’. Η κατάντια της ζωής μας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της ανικανότητάς μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, αφού πρώτα τον παρατηρήσουμε.

‘Κοιτάζω είναι η μεγάλη μαγική λέξη στην πορεία της αυτογνωσίας. Το κοίταγμα μετατρέπει την ποιότητα του αντικειμένου που κοιτάζουμε, γιατί εισάγει φως, δηλαδή συνείδηση, στο σκοτάδι. Αποκαλούμε συνειδητές όλες τις ιδιότητες και απόψεις του ανθρώπου που βρίσκονται μέσα στο φως της συνειδητότητάς του και μπορεί επομένως να βλέπει. Η σκιά δεν φωτίζεται από το φως της συνείδησης και παραμένει σκοτεινή, δηλαδή ασυνείδητη. Οι σκοτεινές πλευρές φαίνονται γεμάτες κακία, επίφοβες, γιατί παραμένουν στο σκοτάδι. Ακόμα και αν απλώς κοιτάξουμε τις σκιές μπαίνει το φως μέσα τους και αρκεί για να μεταβάλει το ασυνείδητο σε συνειδητό. Οι άνθρωποι θέλουν πάντοτε να αλλάζουν τον κόσμο και δύσκολα κατανοούν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η ικανότητα να κοιτάζουν. Αυτή είναι η πραγματική αυτογνωσία. Όσο ο άνθρωπος ενοχλείται και θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει ορισμένα πράγματα, δεν έχει ακόμα φθάσει στην αυτογνωσία. Πρέπει να μάθουμε να κοιτάζουμε τα πράγματα και τα τεκταινόμενα του κόσμου αυτού, χωρίς το Εγώ μας να μας εμπλέκει αμέσως στα συναισθήματα της απέχθειας η της συμπάθειας.  

Η αυτοπαρατήρηση είναι θεραπεία...μια φυσική έκβαση της αποκόλλησης που δημιουργείται μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου. Η αυτοπαρατήρηση επιτρέπει σε έναν άνθρωπο να δει όλα αυτά που τον κρατούν κολλημένο στις ξεπερασμένες σκέψεις, στα αισθήματα ενοχής, στις προκαταλήψεις, στα αρνητικά συναισθήματα, στις καταστροφικές προφητείες...Είναι μια πράξη αποκόλλησης και αφύπνισης... « Πρέπει», λέει ο ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν, «η κρυμμένη πηγή της καρδιάς σας να υψωθεί και να τρέξει κελαρίζοντας στη θάλασσα. Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας θα ήθελε να αποκαλυφθεί στα μάτια σας. Αλλά ας μην υπάρχει ζυγαριά για να ζυγίσετε τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μην ερευνάτε τα βάθη της γνώσης σας με ραβδί η πετονιά. Γιατί ο εαυτός σας είναι μια θάλασσα απέραντη και απροσμέτρητη. Μη λέτε, ‘Βρήκα την αλήθεια’, αλλά ‘Βρήκα μια αλήθεια’. Μη λέτε, ‘Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής’. Λέτε μάλλον, ‘Συνάντησα την ψυχή να βαδίζει στο μονοπάτι μου’.  Γιατί η ψυχή βαδίζει σε όλα τα μονοπάτια. Η ψυχή δε βαδίζει σε γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι. Η ψυχή ξεδιπλώνεται σαν ένας λωτός με αμέτρητα πέταλα»...