Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Ο Κοινοβουλευτισμός και οι Βουλευτές

Α. Ο Winston Churchill είχε πει το εντυπωσιακό, "Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, εξαιρουμένων όλων των άλλων", με αποτέλεσμα να προκαλέσει ατέλειωτες αναλύσεις σ' όλο τον κόσμο. Στ' αλήθεια είναι το χειρότερο, αλλά εφόσον εξαιρούνται όλα τα άλλα και η Δημοκρατία δεν έχει ανταγωνιστή, είναι το καλύτερο. Διότι για να λειτουργήσει, αποφαίνεται ο λαός δια των εκπροσώπων του, ενώ
όλα τα άλλα στηρίζονται στην αρχή της αυθαιρεσίας και της βίαιης επιβολής. Ακόμη και η βασιλεία, στις χώρες που λειτουργεί υποδειγματικά και όπου θεωρείται "σύμβολο" ενότητας, είναι αντιδημοκρατική, εφόσον δεν επιτρέπεται να γίνει βασιλιάς ο κάθε πολίτης. Τί συμβαίνει, λοιπόν και δημιουργούνται τόσα προβλήματα, στον καιρό της Δημοκρατίας; Απλούστατα, οι άνθρωποι και συγκεκριμένα οι λειτουργοί του Κοινοβουλίου, αλλοιώνουν τη λαϊκή εντολή, με την ανοχή των ψηφοφόρων, οι οποίοι προκειμένου να εξυπηρετηθούν, παραβλέπουν παρατυπίες και παρανομίες. Κι' εδώ οι ευθύνες, αναλογικά, βαρύνουν και τους δύο. Αυτό, βέβαια, δεν δικαιολογεί την καταφυγή σε αντιδημοκρατικές μεθόδους και την υπερψήφιση αντιδημοκρατικών πολιτικών σχηματισμών. Οι καλές προθέσεις και η εντιμότητα ορισμένων παραγόντων, είτε από άγνοια είτε λόγω εύπιστου χαρακτήρα, παγιδεύουν τους ανώριμους πολίτες και η παρεκτροπή βρίσκει υπέρμαχους, με επιχειρήματα την ηθική των συγκεκριμένων παραγόντων, ενώ παραβλέπεται η μακροπρόθεσμη εξέλιξη και τα μη αναστρέψιμα δεινά που θα επέλθουν. Παράδειγμα η μαρτυρική Κύπρος. Μα τότε, ποίοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι συμβάλλουν στον εκφυλισμό της Δημοκρατίας; Όλοι εμείς, βέβαια, με τις πράξεις και τις παραλείψεις μας, με την ανοχή μας και την αδιαφορία μας και με κάθε ενέργεια, συνειδητή ή όχι, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη διάβρωση του πολιτικού συστήματος. Προαναφέραμε πως η ευθύνη είναι αναλογική και ποσοστιαία. Και επειδή ο καθένας μας έχει την ένστασή του κάτω από τη γλώσσα, ισχυριζόμενος ότι δεν φέρει καμιά ευθύνη και αραδιάζει ένα σωρό επιχειρήματα, για λόγους "οικονομίας" ας παραδεχτούμε πως υπάρχουν και άσπιλοι πολίτες.
Β. Οι επιτήδειοι, όμως, είναι πολλοί και φέρουν τη βασική ευθύνη γι' αυτή την ολισθηρή πορεία και, μάλιστα, πολλοί απ' αυτούς ακολουθούν, με επιτυχία, την αρχή του "Λάθρα βιώσας". Σήμερα, οι βουλευτές αποκαλούνται, ειρωνικά, βολευτές από τους ίδιους τους ψηφοφόρους, ενώ ορισμένοι εκλέγονται αθόρυβα και κάνουν επιτυχώς τις μεταπηδήσεις τους από κόμμα σε κόμμα, χωρίς κανένα δισταγμό. Και εφόσον άλλαξαν κόμμα, είναι σαν να πέρασαν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και έτσι έχουν εξαγνιστεί. Ορισμένοι, τα καταφέρνουν και δεν προκαλούν την κοινή γνώμη, εξασφαλίζοντας έτσι, μια ανεμπόδιστη διαδρομή. Μόλις χθες, διάβασα πως ο συμπαθής Γιάννης Δημαράς ανήκει στους ανεξάρτητους Έλληνες. Ειλικρινά δεν ήξερα με ποιό κόμμα αγωνίζεται... για το καλό της Ελλάδας. Ήταν στο ΠΑΣΟΚ, εξελέγη βουλευτής με το ΔΗΚΚΙ το 1996, ξαναγύρισε στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο εξελέγη τρεις φορές, το 2004-2007-2009 και τώρα, με τους ΑΝΕΛ. Να σημειωθεί ότι ήταν και υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών και υποψήφιος Περιφερειάρχης Αττικής. Σίγουρα θεωρεί την παρουσία του στο πολιτικό προσκήνιο ως αδιαλείπτως απαραίτητη. Σήμερα βλέπετε ο λαός δεν εξοστρακίζει αυτούς, που με την πολύχρονη παρουσία τους προκαλούν το κοινό αίσθημα. Άλλωστε ο σύγχρονος δίκαιος Αριστείδης είναι μυημένος στα μυστικά της προσωπικής εξιδανίκευσης, αφού στρατιά ειδικευμένων επιστημόνων τον καθοδηγεί. Άντε τώρα εσύ, προβάλλοντας την αναγκαιότητα της ανανέωσης, να απαντήσεις στο αδυσώπητο επιχείρημα: Έχει κάθε δικαίωμα και ο λαός αποφασίζει... Ενδεχομένως, είναι παθογένεια και μαζοχισμός, αλλά η βούληση των ψηφοφόρων, δηλαδή ημών των ιδίων, στη διαιώνιση της μονιμότητας, είναι υπέρτερη. Χαρακτηριστικό αυτής της μονιμότητας είναι η υπερεκτίμηση που έχουν εξασφαλίσει ορισμένοι, ώστε να θεωρούνται και να είναι κιόλας, ακαταμάχητοι. Είναι διαδεδομένη στην κοινωνία μας η απορία: Μα πώς και ποίοι τον ψηφίζουν αυτόν; Το ίδιο, βέβαια, ερώτημα λέγεται και γι' αυτούς που ψηφίσαμε εμείς και έτσι μ' αυτόν τον απλό τρόπο, με τη δική μας δηλαδή ευθύνη, βασιλεύει η μετριότητα και οι επακόλουθες συνέπειες. Και για του λόγου το αληθές υποβληθείτε στον κόπο μιας αξιολόγησης του συνόλου του πολιτικού κόσμου, ώστε να γίνει αντιληπτό ποίοι επικρατούν και ποίοι απορρίπτονται, με νόμιμες διαδικασίες και με δικές μας ενέργειες. Από ενδιαφέρον, ή ακόμη και από περιέργεια, αναλογισθείτε τί συμβαίνει και σε κάθε τοπικό πεδίο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας για τους, αδιαλείπτως, απαραίτητους και για τους υπεύθυνους αυτής της παγιωμένης και αναπότρεπτης κατάστασης. Μήπως ευθυνόμαστε όλοι εμείς οι ψηφοφόροι, ο φανατισμός, που είναι δικό μας προσωπικό χαρακτηριστικό, το πάθος για το μαντρί μας, για τον φίλο μας, τον ανίκανο ή προβληματικό, εφαλτήριο στην ανέλιξη του οποίου αποτελέσαμε, ελαφρά τη καρδία και με αίσθημα εφησυχασμού, ακόμη και ενδεχόμενης ευαρέσκειας;
Υ.Γ. Οι επισημάνσεις και οι διαπιστώσεις είναι εύκολη υπόθεση, αλλά το ζητούμενο είναι η λειτουργία της Δημοκρατίας.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ 8-12-2013
Στις 5-12-2013 ένα άρθρο μου στη Florine@, ύστερα από την τραγική ιστορία της νεαρής που πέθανε στη Θεσσαλονίκη, από αναθυμιάσεις, επικρίνεται από ανώνυμο πρόσωπο, το οποίο αφού αναφέρεται χαρακτηριστικά και στην παρουσία μου, μου αποδίδει προσπάθεια αποπροσανατολισμού των αναγνωστών, ώστε να καλυφθούν οι ευθύνες των υπαιτίων για τη σημερινή μας κατάσταση. Αυτό το άρθρο που διαβάζετε και που έχει αναρτηθεί στο FB στις 24-11-2013 είναι μια καλή απάντηση στο ανώνυμο πρόσωπο, για το πως αντιλαμβάνομαι εγώ τη λειτουργία της Δημοκρατίας και γι' αυτό το δημοσιεύω στη Florine@, ενώ είχε γραφεί αποκλειστικά για το δικό μου χρονολόγιο. Επειδή, όμως, το ανώνυμο πρόσωπο σχολιάζει υπερβαίνοντας τα όρια μιας ανεκτής και βάσει στοιχείων κριτικής, για να το πούμε με διακριτικότητα, είναι απαραίτητο να διευκρινισθούν, ενώπιον των αναγνωστών ορισμένα σημεία. Και γι' αυτό είναι αναγκαία αυτή η προσθήκη.
Αγαπητέ(η):
1ο. Η φωτογραφία και ο άμβωνας, παρότι είναι μια περιστασιακή επιλογή, είναι μια ειλικρινής παρουσία ενώπιον των αναγνωστών. Ορισμένοι άνθρωποι, είτε στον άμβωνα, όπως φαίνομαι εγώ, είτε στο πεζοδρόμιο με το μπουφάν, αισθάνονται το ίδιο. Διότι πιστεύουν στην καλή προαίρεση των έντιμων συνανθρώπων τους, οι οποίοι ξέρουν την αλήθεια και όταν δεν την ξέρουν την ψάχνουν και τη βρίσκουν, ως υπεύθυνοι δημοκρατικοί πολίτες. Αντίθετα, γι' αυτούς που κρύβουν την "άμεμπτη προσωπικότητά τους" κάτω από την κουκούλα, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Ο λαός ξέρει τί είδους άνθρωποι είναι κι' έχει πικρή πείρα απ' αυτούς. Επίσης, ο λαός γνωρίζει πως οι υπόγειες διαδρομές είναι ο ζωτικός χώρος των ασπαλάκων.
2ο. Μόνο ένας απολύτως ανεύθυνος, για να μην πούμε κάτι βαρύτερο, θα ισχυριζόταν ότι εγώ χρησιμοποιώ τους ποιητές μας και παίζω μ' αυτούς. Διότι τρέφω απέραντο σεβασμό προς την πνευματική δημιουργία, κρίνοντας παράλληλα και τα γραφόμενά τους, όπως επιβάλλεται να κάνει κάθε άνθρωπος που διαθέτει στοιχειώδη λογική. Αντιθέτως, εσύ, ισοπέδωσες τον μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο και κατέστησες βίαιο εκδικητή έναν άνθρωπο, που μας προτρέπει "να τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο". Το καπνισμένο τσουκάλι δεν το έχεις διαβάσει και αν το διάβασες, τίποτα δεν κατάλαβες και αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Και για να τεκμηριώσω αυτούς τους ισχυρισμούς θα χρησιμοποιήσω περικοπές από το καπνισμένο τσουκάλι, οι οποίες, πιστεύω, πως θα είναι ενδιαφέρουσες και για τους αναγνώστες. α) Το τσουκάλι είναι εργαλείο για τον Ρίτσο, ώστε να εξυπηρετήσει τους κατατρεγμένους και να ενώσει το λαό. Όχι για να τους τσουρουφλίσει με το ξεχείλισμά του, όπως εσύ περιμένεις. Γράφει: "Και τούτο το τσουκάλι βράζει, βράζει τραγουδώντας. Ένα τσουκάλι που κάνει καλά τη δουλειά του" β) Αγωνίζεται για να γελάσει ο κόσμος, γράφοντας: "Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ, ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει. Και εσύ κοιτάς κατάματα τον κόσμο, δεν έχεις τίποτα να κρύψεις" (Όπως κοίταξες,,, εσύ εμένα...) γ) Και τέλος: "Εδώ δεν είναι να' μαι εγώ πάνω από σ' ένα, ή εσύ πάνω από μένα. Εδώ είναι να' ναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του".
3ο. Είναι εύκολη υπόθεση και σημείο των καιρών να νιώθεις αριστερός, προοδευτικός κι' επαναστάτης, μόλις πιάσεις στο στόμα σου το όνομα του Ρίτσου. Όμως, για να κλείσουμε με έναν άλλο μεγάλο μας ποιητή, "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ". Και αυτό, διότι πολλοί από μας νιώθουν περισσότερο δημοκράτες από όλους τους άλλους και χρησιμοποιούν τα εθνικά μας σύμβολα διχαστικά, παρερμηνευμένα και όπως τους βολεύει. Και αν σε "συλλάβουν" σε "καπιταλιστικό" φωτογραφικό στιγμιότυπο μαύρα τα γραμμένα σου...

Σπύρος Παπουτσής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου