Το χαμένο ήθος στην πολιτική μας ζωή

Του Γιάννη Στρατάκη

Είναι δικαιολογημένη η οργή, για τους Πολιτικούς και το Πολιτικό μας σύστημα, που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση; ή αποτελεί εύκολο δρόμο μεταβίβασης ευθυνών στους άλλους χωρίς ίχνος και διάθεση αυτοκριτικής. Και βέβαια οι ηγεσίες φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Είναι εκπληκτικό όμως, η αυστηρότητα της κριτικής ενώ την ιδία στιγμή, είμαστε έτοιμοι οι κρίνοντες να την αυτοαναιρέσουμε στην καθημερινή μας πρακτική, στις πολιτικές μας επιλογές, γενικά

στην διαχείριση των προσωπικών επιδιώξεων και συμφερόντων μας και όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν στις πρόσφατες σύνθετες πολιτικό – αυτοδιοικητικές εκλογές.

Μοιάζουμε με τον ασθενή που η ανυπόφορη ασθένειά του τον οδηγεί στην ευθανασία και όχι στην προσπάθεια ίασης και εξάντλησης των πιθανοτήτων γι’ αυτό. Η κυριαρχία του προσωπικού ωφελιμισμού και η μη εκπλήρωσή του μας οδηγεί στην οργή και η οργή  στο πολιτικό αλλαλούμ και τον τυχοδιωκτισμό.

Ποιοί απαρτίζουν τους κοινωνικούς φορείς, τα κόμματα, τους  φορείς που μας εκπροσωπούν στις τοπικές κοινωνίες; Δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι; Και γιατί τις αιτίες για την κακοδαιμονία τις ψάχνουμε μόνο έξω από μας, εμείς κάναμε και κάνουμε το καθήκον μας;

Υπάρχουν εταίροι σ’αυτή την πορεία και ο καθένας φέρει αναλογικά τη δική του ευθύνη.

Ξεκινώντας από τις τοπικές ηγεσίες, που έχουν και το βάρος της εκπροσώπησης του τόπου, όπως και σε όποιο επίπεδο κι’αν εκφράζεται αυτή, καταλήγουμε αναπόφευκτα σε κάποιες διαπιστώσεις.

Όπως σε όλες τις λειτουργίες μιας υγιούς κοινωνίας ,σημαντικό ρολό παίζουν οι αρχές και οι δεσμεύσεις  μας απέναντι στους συνανθρώπους μας ,έτσι και στην πολιτική για ν’ ανακτήσει την χαμένη της αξιοπιστία και αξιοπρέπεια εκτός των άλλων, είναι ανάγκη να ενισχυθεί με την υπεύθυνη στάση μας και όχι να κουρελιάζεται με δυσεξήγητες πολιτικές συμπεριφορές.

Ας κοιτάξουμε το περίγυρό μας και ας προβληματιστούμε όλοι :

-          Είναι η πολιτική πορεία μας συνδεδεμένη με την εμπιστοσύνη των πολιτικών φορέων που μας τίμησαν;

-          Ποιες είναι υποχρεώσεις μας απέναντι στους ανθρώπους που εκφράζονται μέσα από τους φορείς αυτούς με την υποστήριξη των οποίων ξεχωρίσαμε και ηγηθήκαμε ή κερδίσαμε κάτι προσωπικό;

-          Έχει το δικαίωμα αγνοώντας προκλητικά και σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα, να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος και να νομιμοποιεί πράξεις που δεν υπακούν σε πολιτικές λογικές  παραπέμποντας σε πολιτικό τυχοδιωκτισμό, δίνοντας επί πλέον αφορμή για την τροφοδότηση ύποπτων σεναρίων όχι μόνο πολιτικής αλλά και οικονομικής συναλλαγής.

-          Ποια η ηθική επιτρέπει  στην συνείδηση ορισμένων ,που θεωρούνται μάλιστα και ωφελημένοι ατομικά λόγω της πολικής τους ενασχόλησης ,ν’ αγνοούν αυτούς που τους έδωσαν την δύναμη-τους ψηφοφόρους  τους -να διεκδικήσουν τα παραπάνω;

Ακόμη και η τεκμηριωμένη πολιτικά αλλαγή στάσης, που είναι θεμιτή, πρέπει τουλάχιστον να πείθει  ότι διακατέχεται από συνέπεια και συνέχεια αλλά και σεβασμό στη διαδρομή του παρελθόντος.

Σε κάθε περίπτωση είμαστε κρινόμενοι για την καθημερινή μας στάση και πολύ περισσότερο για τις πολιτικές υπερβάσεις μας, αποτελώντας, παραδείγματα στις τοπικές μας κοινωνίες.

Είναι η ευθύνη πολλή μεγάλη και το μήνυμα που εκπέμπεται από τη στάση αυτή είναι ισχυρότατο. Προκαλεί πολιτική σύγχυση αλλά και απαξίωση ή αναβάθμιση της πολιτικής μας ζωής.

Όμως αυτές οι πολιτικές συμπεριφορές και τα "άλματα" τολμήθηκαν ίσως γιατί, η ιδία η κοινωνία δείχνει απίστευτη ανεκτικότητα και άρα συνενοχή κατά μια έννοια.

Και όχι μόνο αυτό, για να μεταφερθούμε στον άλλο εταίρο που είναι ο αποδέκτης και ο τελικός κριτής με την αδιαμφισβήτητη δύναμη της ψήφου του, το λαό.

Επιβράβευσε αυτές τις συμπεριφορές το ίδιο το εκλογικό σώμα τελικά ,και αυτό είναι ακόμη πιο ανησυχητικό.

Ξεκινώντας από την πολιτική αξιολόγηση συνδέοντας την εκλογική  συμπεριφορά με όρους ιδεολογικούς που δυστυχώς δεν δίνουν επαρκή εξήγηση, καταλήγουμε σε άλλα ιδιοτελή κίνητρα και στην ικανοποίηση προσωπικών συμφερόντων και βολέματος.

Ούτε η ανεργία, ούτε άλλοι προσωπικοί λόγοι όμως είναι άλλοθι, αρκεί να σκεφτούμε ότι οι πρόγονοί μας που έβγαιναν μέσα από κοσμογονικές ανακατατάξεις, προσφυγιά, πολέμους, στερήσεις, κράτησαν ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και της υπεύθυνης πολιτικής στάσης.

Σήμερα ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός ως απόρροια ικανοποίησης προσωπικών συμφερόντων αντικατέστησε αρχές, ιδεολογίες, δεοντολογίες, όλα αυτά τα στοιχεία που συνιστούν το συνδετικό ιστό μιας υπεύθυνης πολιτικοποιημένης κοινωνίας και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.