το απάνθρωπο αίσθημα της Γερμανίας και των συνεργών της. Έτσι, το οικονομικό και "ψυχαγωγικό" κόστος της διάλυσης της Ένωσης είναι τεράστιο, πολύ μεγαλύτερο από το χρέος οποιουδήποτε κράτους-μέλους. Συνεπώς, η επίλυση του ελληνικού ζητήματος είναι βέβαια, οι λεπτομέρειες της οποίας μένουν να διευκρινησθούν.
Η διελκυνστίδα ανάμεσα στην Ένωση και την Ελλάδα αναμένεται να ισορροπήσει σε κάποιο σημείο, ανάμεσα στην εξοντωτική ξενική επιβολή και την σχεδόν επαναστατική στάση της παρούσας κυβέρνησης. Η τελευταία προτείνει την επέκταση της Ένωσης σε δημοσιονομικό επίπεδο στο πρότυπο ενός ομοσπονδιακού κράτους και τη λήψη μέτρων ανάπτυξης για την Ελλάδα, παρόμοιων με εκείνα που έλαβε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρούσβελτ για την αντιμετώπιση της κρίσης του 1929. Τα τελευταία, βέβαια, απέτυχαν και μόνο ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος κατάφερε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, δημιουργώντας όμως άλλα, πολύ μεγαλύτερα.
Οι προτάσεις την Ελληνικής πλευράς περιλαμβάνουν:
1) κοινό Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό μέσω του οποίου θα προβλέπεται η ανακύκλωση μέρους των πλεονασμάτων των πλούσιων κρατών και η κατανομή επενδύσεων με ρήτρα ανάπτυξης στις φτωχές οικονομίες. Φορέας προτείνονται να είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Τράπεζα Επενδύσεων.
2) έκδοση κοινών Ευρω-ομολόγων προς δανεισμό των κρατών με φορέα τον οργανισμό ESM. Ο τελευταίος αποτελεί ένα τεράστιο ομόλογο που είναι κατανεμημένο ανά χώρα-μέλος, με αποτέλεσμα το χρέος μιας χώρας να ανήκει σε όλες τις υπόλοιπες, γεγονός που επιτείνει, αντί να λύνει, τις ανισορροπίες καθώς δημιουργεί εθνικές αντιπάθειες. Εξάλλου, δεν δημιουργήθηκε με σκοπό την ανάπτυξη, αλλά για την προστασία της Ένωσης σε περίπτωση αναγκαστικής εξόδου μιας χώρας-μέλους.
3) υπόσχεση για αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς, επανατρισμό κεφαλαίων και διαφάνεια στα δημόσια οικονομικά, γεγονός που σχεδόν κάθε εξουσία υπόσχεται εδώ και 200 χρόνια, χωρίς ποτέ, μέχρι σήμερα, να υλοποιηθεί. Τα διαπλεκόμενα συμφερόντα είναι τόσο βαθειά ριζωμένα στην κοινωνία που φτάνουν μέχρι την απειλή της ζωής εκείνων που αντιτίθενται σε αυτά.
Οι παραπάνω προτάσεις βρίσκουν κάθετα αντίθετη τόσο τη Γερμανία όσο και τις τράπεζες για τους παρακάτω λόγους:
1) ουσιαστικά προτείνεται δωρεάν χρηματοδότηση των φτωχών χωρών με σκοπό να σπαταληθεί σε κατανάλωση με βάση τη φράση "εμείς δουλεύουμε, και αυτοί κάθονται".
2) καθίσταται πολύ δύσκολο, ως πρακτικά αδύνατον, να εξέλθει από την Ένωση μία χώρα-μέλος, αφού θα αποτελεί τμήμα ομοσπονδίας, όπως είναι δύσκολο να αποκοπεί η Κρήτη από την Ελλάδα ή η Καλιφόρνια από τις ΗΠΑ. Αντίθετα, τώρα η έξοδος ενός κράτος γίνεται άμεσα και με σχετικά ελεγχόμενες επιπτώσεις για το υπόλοιπο σώμα.
3) οι διάφορες ενισχύσεις (πχ. δανειακά μνημόνια, κοινοτικά κονδύλια κλπ) θεωρούνται επαρκή για την ανάκαμψη της Ελλάδας, γεγονός που αποτελεί αφελές λάθος, αφού η "βοήθεια" αποτελεί νέο χρέος που κατευθύνεται στην αποπλήρωση του προηγούμενου
4) το κυριότερο, θα πρέπει να διακοπεί η απόλαυση της επεκτατικής αποικιοκρατικής πολιτικής. Ενώ οι τράπεζες αποτελούν δηλωμένες κερδοσκόποι και τοκογλύφοι, η Γερμανία, αν ήταν ειλικρινής, θα έπρεπε να φανερώσει την ενδόμυχη σκέψη της: "Αν νομίζετε ότι μας νικήσατε στο 2ο ΠΠ, κάνατε λάθος. Θα εκδικηθούμε για την ήττα μας και θα επιτύχουμε τον αρχικό σκοπό".
Ενώ οι τράπεζες εξαρτώνται από την εκμετάλλευση των λαών, η Γερμανία δεν ασχολείται με υλικά-οικονομικά ζητήματα καθώς διαθέτει άφθονους πόρους, τους οποίους αποφάσισε να δαπανήσει για την "διασκέδασή" της: την καταπίεση της Ευρώπης μέχρι η τελευταία να παραδεχθεί ρητά και ανοικτά τη Γερμανική ανωτερότητα, όπως ο παλαιστής που έχει κλειδώσει τον αντίπαλο, τον αφήνει μόνο αφού αυτός παραδοθεί.
Βαγγέλης Τσούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου