Ας μπορούσαμε

Γράφει η Φοίβη

Είναι ευλογία η σύγχρονη εποχή μας με την αμφισβήτηση των πάντων. Σχετικοποιώντας τις αλήθειες δίνει την ευκαιρία της ανάδειξης της Αλήθειας. Οι γνήσιοι φορείς αυθεντικών αξιών θα είναι εκείνοι που θα μπορέσουν να συναντήσουν όσους αναζητούν την γνησιότητα για να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους.

Ο άνθρωπος είναι μια ύπαρξη που 

φέρει μέσα της την κρίση της αξίας που καθορίζει την ποιότητα. Ο προσδιορισμός των αξιών και η κλιμάκωση της ιεραρχίας τους είναι ένα υπέροχο έργο της συνείδησης. Στον κόσμο μας όμως ανατράπηκε η ιεραρχία των αξιών, το κατώτερο έγινε ανώτερο και το ανώτερο βρέθηκε εκτοπισμένο στο περιθώριο. Η ζωή των ανθρώπινων κοινωνιών κλείστηκε στο πλαίσιο της κυριαρχίας της οικονομίας και της τεχνολογίας. Έσβησε η πνευματική αγωγή. Είναι ασαφείς οι σκοποί της ανθρώπινης ζωής. Ο άνθρωπος σταμάτησε να καταλαβαίνει γιατί ζεί και δεν έχει πια χρόνο να σκεφτεί το νόημα της ζωής. Γέμισε η ζωή του ανθρώπου με μέσα επιβίωσης, που μεταβλήθηκαν σ’εναν αυτοσκοπό.

Η αντικατάσταση των μέσων με σκοπούς της ζωής εκπροσωπεί μια πολύ χαρακτηριστική εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής, που εξηγεί αρκετά πράγματα. Ο Ντοστογιέφσκι έθεσε το πρόβλημα με τον δικό του ποιητικά οξυδερκή τρόπο. «Μπορεί κανείς, ερωτά, να δημιουργήσει έναν ευτυχισμένο κόσμο με παραδεισιακή ευτυχία, στηριγμένος πάνω στα δάκρυα ενός μόνου αθώου παιδιού που σκέπτεται να θανατώσει?»  Όταν στο όνομα της ελευθερίας εγκωμιάζεται το μίσος και η εκδίκηση, τότε αναγκαστικά καταλήγουμε στη δουλεία. Δεν μπορεί να είναι σκοπός η οργάνωση μιας καλύτερης και πιό δίκαιης κοινωνίας. Είναι ένα μέσο για την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ανθρώπινης ύπαρξης. Σκοπός της ανθρωπότητας παραμένουν οι αξίες. Οι αξίες όμως αυτές προϋποθέτουν έναν εξανθρωπισμό των μέσων. Το πιο  μεγάλο κακό είναι η ωφελιμιστική στάση απέναντι στην αλήθεια. Ο άνθρωπος έχει κληθεί να την υπηρετήσει. Η προσφορά δεν αντιτίθεται στην ελευθερία της δημιουργίας. Δεν έχει καμμία αξία όταν επιτυγχάνεται με την βία. Με κανένα τρόπο δεν μπορεί η αλήθεια να είναι υπηρέτρια του ανθρώπου και με κανένα τρόπο να εκτιμηθεί από την ωφέλεια που περιέχει. Οι υπέρτατοι σκοποί της ζωής δεν ανήκουν στην οικονομική η την κοινωνική σφαίρα, αλλά στη σφαίρα του Πνεύματος.

Η ομορφιά ως υπέρτατη αξία, είναι αναγκαία για την κοινωνική αναδιοργάνωση της κοινωνίας. Αν όχι, ο ίδιος ο τύπος του ανθρώπου θα αναγκαστεί να παραμορφωθεί και δεν θα υπάρχει πια ούτε ρυθμός ούτε μορφή ούτε πρόσωπο ούτε αρμονία. Το καυτό καμίνι της εποχής μας θα δοκιμάσει μέσα σε πιεστικές συνθήκες την ύπαρξη των αξιών. Κάθε τι θα δοκιμαστεί. Στο σημείο αυτό αντιστοιχεί κάλεσμα για ουσιαστικό, εποικοδομητικό προβληματισμό, που αφορά την ανάληψη των ιδίων ευθυνών και όχι την ενασχόληση με τις αρνητικές πλευρές της νέας κατάστασης, που όντως υφίστανται. Ας μπορούσαμε να επιστρέψουμε από την πτώση μας, από την νοσηρότητά μας, από τη φτηνή αισιοδοξία η απαισιοδοξία μας στο πνευματικό οξυγόνο της κοσμικής εκείνης ευχαριστίας που μας παρέχει τους όρους της αναφοράς, το πλαίσιο της ύπαρξής μας που μεταμορφώνει και νοηματοδοτεί τη ζωή μας...!