Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Η κοίμηση


Γράφει η Φοίβη
Κάποτε οφείλουμε να μάθουμε ότι το μυστήριο, και όλα είναι μυστήρια, δεν είναι θέμα λέξεων η ορισμών, λόγων ανθώπινης σοφίας η μιάς γνώσεως που εκφράζεται με λόγια, όταν έτσι 

γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αναρίθμητα «ανοιχτά στόματα απ’όπου τίποτα δε βγαίνει...». Έχοντας χάσει την καρδιά μας, έχουμε χάσει και τους λόγους η τις λέξεις. Αυτός είναι ο λόγος που αφήνω την καρδιά του ποιητή να αισθανθεί, να φανταστεί και να κατανοήσει, προσφέροντας σ’εμάς όλους τη δυνατότητα συμμετοχής στη ζωή της εγκάρδιας σιωπής, με την οποία κατορθώνουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού και χαιρόμαστε την κοινωνία της δωρεάς της ζωής Του.
Η πτήση αρχίζει. Προσδεθείτε και καλό μας ταξίδι. Στο τιμόνι είναι ο Rainer Maria Rilke. Aς ανοίξουμε τ’ αυτιά μας... Ο ποιητής – πιλότος ξεκινάει την αφήγηση:
  
    Ο ίδιος ο μέγας Άγγελος, εκείνος
    την αγγελίαν όπου της είχε φέρει,
    άλλοτε, εκεί στεκόταν, καρτερώντας
    να τον δει, κ’είπε: «Ο καιρός ήρθε, τώρα,
    ν’αναληφθείς!» Και τρόμαξεν εκείνη,
    σαν άλλοτε, και, ταπεινά, όπως δούλη,
    πάλι έγειρε την κεφαλή της μπρός του.
    Μα απάστραπτεν εκείνος και, κοντά της
    άπειρα, σάμπως μες στο πρόσωπό της,
    χάθηκε – Και, τους Αποστόλους, που’χαν
    φύγει μακρυά, όλους κάλεσε να ρθούνε
     στο σπίτι της πλαγιάς μαζί, στο σπίτι
     του Μυστικού τους Δείπνου. Κ’εκείνοι ήρθαν
     βαριοί, και δειλιασμένοι μπήκαν μέσα:
     πάνω εκεί, στο στενό της κλινάρι,
     επλάγιαζεν εκείνη, βυθισμένη
     κ’αινιγματική, μες στην εκλογή της
     και στη δύση της, πάναγνη, σαν κάτι
     ανέγγιχτο, τους αγγελικούς ύμνους
     γροικώντας. Μα όταν, απ’τα κεριά τους πίσω,
     είδε, όλοι να προσμένουν, απ’το πλήθος
   των φωνών αποσπάστηκε, και, τότε,
   τους χάρισεν από καρδιάς τα δυο της
   φουστάνια κ’ύστερα ύψωσε το βλέμμα
   {ω πηγή των ανώνυμων δακρύων!}
   κ’έναν προς έναν τους εκοίταξε όλους...

   Αλλά, εκείνη, μες στην ανημποριά της
   επλάγιαζε και τον ουρανόν είχε
   στην Ιερουσαλήμ τόσο κοντά φέρει,
   που ελάχιστα θα χρειάστηκε η ψυχή της,
   μόνο, να τανυστεί: Κιόλας, Εκείνος,
   που γι’αυτήν γνώριζε τα πάντα, μέσα,
   την ανύψωσε, στη θεϊκή της φύση. 

Φωτο:Παναγία Χοζοβιώτισσα-Αμοργός

1 σχόλιο:

  1. Αχ αυτός ο Κρίνος...
    Και ποιός του έδωσε το δικαίωμα του θεού να "πάει" με παντρεμένη γυναίκα? Μήπως ο "θεός" δεν είναι και τόσο αλάνθαστος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή