Ο κόκορας και ο σκύλος

Γράφει η Καλυψώ Τόττη, συμβουλευτική ψυχολόγος

Ζούσαν κάποτε σε ένα αγρόκτημα ένας σκύλος και ένας κόκορας. Ο σκύλος φυλούσε το σπίτι και ο κόκκορας λαλούσε κάθε πρωί με την ανατολή του ήλιου.
Ο σκύλος, όμως, που ήταν αρκετά υπερόπτης, έλεγε στον κόκορα "Και τι κάνεις εσύ; Λαλείς κάθε πρωί, σπουδαίο πράγμα! Κι αν πάλι δεν 

λαλούσες, δεν θα ξημέρωνε; Άσε που με ξυπνάς κάθε φορά και μένα από τα χαράματα! Σε λυπάμαι πραγματικά...Ενώ εγώ που προστατεύω τα αφεντικά μου με αγαπούν πολύ! Με χαϊδεύουν, μου δίνουν εκλεκτές λιχουδιές και παίζουν μαζί μου".

"Ναι," λέει ο κόκκορας "μπορεί να έχεις δίκιο  αλλά κι εγώ βοηθάω τα αφεντικά. Είμαι το ξυπνητήρι τους. Τους ξυπνώ κάθε πρωί για να κάνουν τις δουλειές τους, ώστε να μην τους καίει ο ήλιος αργότερα...."

"Γαβ γαβ γαβ", γέλασε ο σκύλος! "Εσύ, όμως, όταν αφρατέψεις λίγο, θα γίνεις κόκορας κρασάτος σε κανένα γιορτινό τραπέζι και στη θέση σου θα μπει άλλος κόκκορας, πιο νέος και με καλύτερο λαρύγγι. Ουδείς αναντικατάστατος!"

Και έφυγε ο σκύλος περπατώντας στα νύχια των ποδιών του με υπερηφάνεια. 

Ο κόκορας στενοχωρήθηκε λίγο από τα σκληρά λόγια του σκύλου αλλά δεν έδωσε και πολύ σημασία. Πήγε να κάνει παρέα στις κότες μέσα στο κοτέτσι για να του φύγει η θλίψη.

Μια μέρα, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, πλησίασαν το αγρόκτημα δυο κλέφτες, που είχαν βάλει στο μάτι εδώ και μέρες το τρακτέρ του αφεντικού. Ο σκύλος κοιμόταν, γιατί τριγυρνούσε όλο το βράδυ, και δεν πήρε χαμπάρι. Οι κλέφτες έβαλαν μπροστά την μηχανή του τρακτέρ για να φύγουν αλλά εκείνη την στιγμή (για καλή τύχη του αφεντικού) ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει και ο κόκορας ελάλησε. Ήταν, βλέπετε, καλοκαίρι και ξημέρωνε πιο νωρίς. Τι χαζοί αυτοί οι κλέφτες!

Ο σκύλος ξύπνησε από τα λαλήματα του κόκορα και τότε μόνο κατάλαβε τι γινόταν. Άρχισε να γαβγίζει και να κυνηγάει τους κλέφτες. Οι κλέφτες τρόμαξαν τόσο πολύ που άφησαν το τρακτέρ όπου- όπου και άρχισαν να τρέχουν πιο γρήγορα και από λαγό.

Όταν όλα τελείωσαν, το αφεντικό πλησίασε τον σκύλο και τον  χάιδεψε με ευχαρίστηση. Μπράβο αγόρι μου, του είπε. Εκανες καλή δουλειά.

Αφού μπήκε μέσα στο σπίτι το αφεντικό, ο σκύλος πλησίασε τον κόκορα και του είπε: "Σου ζητώ συγνώμη, αν δεν ήσουν εσύ να λαλήσεις, τώρα θα έψαχνα σπίτι για να μείνω. Τα αφεντικά θα με είχαν διώξει". 

Και ο σοφός κόκκορας απάντησε: "Εγώ έκανα αυτό που απλά ξέρω να κάνω πολύ καλά. Να λαλώ! Αλλά αυτό βοήθησε εσένα και εσύ τα αφεντικά...."

Σε μια ανθρώπινη κοινωνία όλοι έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να προσφέρουμε από αυτό που είμαστε ή που έχουμε. Μόνο έτσι θα "διώξουμε τους κλέφτες"