Ο Διάφανος άνθρωπος

                                  

Γράφει η Φοίβη
Αυτός είναι ο «σκοπός» του μονοπατιού της ψυχής: να βιώσει την ύπαρξη` όχι να κατανικήσει τους αγώνες και τις ανησυχίες της ζωής, αλλά να μάθει τη ζωή από πρώτο χέρι, να υπάρξει πλήρως. Η πνευματική δραστηριότητα μερικές φορές περιγράφεται ως η δαδρομή του ανθρώπου πάνω στα βήματα κάποιου άλλου: ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Όμως στην οδύσσεια της ψυχής, στο
λαβύρινθό της, ο άνθρωπος αισθάνεται ότι κανείς άλλος δεν έχει περπατήσει ποτέ σε αυτό το δρόμο.

Οι άνθρωποι αρέσκονται να σας χαρακτηρίζουν, να σας κατατάσσουν σε κάποιες μικρές κατηγορίες. Είναι ο ευκολότερος τρόπος. Ο Ντ. Χ. Λώρενς διαπίστωσε το ανόητο αυτής της διαδικασίας στο ποίημά του: «Ποιός είναι αυτός?»

---Ποιός είναι αυτός?

---Ένας άνθρωπος φυσικά.

---Ναι, μα τι κάνει?

---Ζει και είναι άνθρωπος.

---Ναι βέβαια! Μα, θα πρέπει να εργάζεται. Κάτι θα πρέπει να κάνει.

---Γιατί?

---Επειδή φανερά δεν ανήκει στις αργόσχολες τάξεις.

---Δεν ξέρω. Έχει πολύ ελεύθερο χρόνο.Και φτιάχνει πολυ όμορφες καρέκλες.

---Ε, να το λοιπόν. Είναι επιπλοποιός.

---Όχι, όχι!

---Ε, τότε θα είναι μαραγκός.

---Καθόλου.

---Μα, εσύ το’πες.

---Τι είπα?

---Ότι φτιάχνει καρέκλες και είναι μαραγκός.

---Είπα ότι φτιάχνει καρέκλες, μα δεν είπα πως είναι μαραγκός.

---Ωραία. Μήπως τότε είναι ερασιτέχνης?

---Ίσως! Αλλά θα’λεγες πως το πουλί η  τσίχλα είναι επαγγελματίας φλαουτίστας η ερασιτέχνης?

---Θα’λεγα πως είναι μόνο πουλί.

---Κι’εγώ είπα πως είναι μόνο άνθρωπος.

---Εντάξει! Πάντα σ’άρεσε να’σαι αινιγματικός.

Η διάπλαση της ψυχής είναι ένα ταξίδι που χρειάζεται χρόνο, προσπάθεια, δεξιότητα, γνώση, διαίσθηση και θάρρος. Για να κατακτήσει κανείς εκείνη την ιδιαίτερη κατάσταση της ύπαρξης που είναι φτιαγμένη από ελευθερία και δύναμη...χειάζεται να Εργαστεί πολλά χρόνια πάνω στον εαυτό του. Σημαίνει να διεισδύσει στις πτυχές της προσωπικής του ύπαρξης,εκεί που είναι ακόμα κουρελιασμένη...Σημαίνει να πλύνει και να θεραπεύσει τις ανοιχτές πληγές...να εξοφλήσει όλους τους εκκρεμείς λογαριασμούς του...Να δει όλα τα γεγονότα, τις περιστάσεις και τις σχέσεις του παρελθόντος, από ψηλά, κάτω από μια ηλιαχτίδα...

Μια άλλη περιγραφή για το μονοπάτι της ψυχής βρίσκουμε στην ιδέα της εξατομίκευσης του Γιουγκ. Η εξατομίκευση όμως δεν είναι ούτε στόχος ούτε προορισμός, είναι μια διαδικασία. Ως ουσία της εξατομίκευσης θα όριζα την αίσθηση του να είσαι μοναδικό άτομο, με ενεργό συμμετοχή στο έργο της ψυχής. Ο καλύτερος ορισμός της εξατομίκευσης που γνωρίζω, είναι μια εμπνευσμένη παράγραφος από το «Μύθο της Ανάλυσης» του Τζέϊμς Χίλμαν:

«Ο Διάφανος άνθρωπος, που μέσα του βλέπουν ενώ αυτός βλέπει μέσα από τα πράγματα, που δεν του έχει απομείνει τίποτα να κρύψει, που έγινε διάφανος όταν αποδέχτηκε τον εαυτό του` αγαπάει την ψυχή του, την αποκαλύπτει πλήρως, τη βιώνει σε όλη της την έκταση` είναι αυτό που είναι, απελευθερωμένος από την παρανοϊκή συγκάλυψη, από τη γνώση των μυστικών του και τη μυστική του γνώση` η διαφάνειά του είναι ένα πρίσμα του υλικού κόσμου και του μη κόσμου. Γιατί είναι αδύνατο να γνωρίσεις με το στοχασμό τον εαυτό σου`μόνο ο τελευταίος στοχασμός της νεκρολογίας μπορεί να πει την αλήθεια, και μόνο ο Θεός γνωρίζει τα αληθινά μας ονόματα.»

Καθώς γινόμαστε διάφανοι, καθώς αποκαλύπτουμε ποιοί ακριβώς είμαστε και όχι ποιοί θα θέλαμε να είμαστε, τότε αστράφτει για μια στιγμή το μυστήριο της ανθρώπινης ζωής ως όλον, μέσα σε μια στιγμή ενσάρκωσης. Και τότε η ψυχή μας που τη φροντίσαμε με θάρρος, θα γίνει τόσο ισχυρή, θα έχει ανταπεξέλθει σε τόσες θύελλες, θα έχει αποκτήσει τόσο μυστήριο, ώστε απ’όλη μας την ύπαρξη θα αναβλύζει το θείο.