Σκέψεις με αφορμή τα Θεοφάνεια

‘Εξ ύδατος και Πνεύματος’
Ο Ιωάννης βάπτιζε με ύδωρ, ο Χριστός με Πνεύμα.
Ο Ιωάννης βάπτιζε σε ύδωρ, ο Χριστός σε Πνεύμα.
Την ημέρα αυτή γίνεται φανερό και «ομολογείται» ότι η Πνευματικότης εισέρχεται, ως επιλογή, στη ζωή του ανθρώπου. Εάν θελήσει πλέον ο
άνθρωπος, μπορεί να «βαπτιστεί» στην ελευθερία, στην αγάπη και στη ζωή.
Εκείνοι που αρνούνται την ελευθερία του πνεύματος, αρνούνται τον Θεό, και αντίστροφα, εκείνοι που αρνούνται τον Θεό, αρνούνται και την ελευθερία του πνεύματος. Υπάρχει λοιπό το κακό, ο πόνος και η οδύνη στον κόσμο, γιατί στο θεμέλιο του κόσμου βρίσκεται η ελευθερία. Και σ’ αυτήν την ελευθερία βασίζεται η αξιοπρέπεια του κόσμου και του ανθρώπου. Μόνο η καταγγελία του κακού, ο πόνος μέσα σ’ αυτό, μπορεί να υψώσει τον άνθρωπο σε υψηλές σφαίρες. Αυτοικανοποίηση μέσα στους κόλπους του κακού αποτελεί τελεσίδικο χαμό. Το κακό είναι ο τραγικός δρόμος του ανθρώπου, η τραγική μοίρα του, η δοκιμασία της ανθρώπινης ελευθερίας.
Βέβαια η εμπειρία του κακού εμπλουτίζει τον άνθρωπο, οξύνει τη συνείδηση του, υπό την βασική προυπόθεση όμως ότι ο άνθρωπος πορεύεται στην οδύνη, γεύεται την πτώση, καταγγέλει το κακό, το παραδίδει στη φωτιά, εξιλεώνει το κρίμα του. Η ελευθερία που καταλήγει στην αυθαιρεσία δεν θέλει να ακούσει για τίποτα ιερό και άγιο, για κανέναν περιορισμό. Όταν δεν υπάρχει Θεός η όταν ο άνθρωπος είναι Θεός, τότε τα πάντα επιτρέπονται. Και ο άνθρωπος δοκιμάζει τις δυνάμεις του, την εξουσία και την κλήση του προκειμένου να επιδιώξει τη θεοποίηση του. Τότε ο άνθρωπος υπερβαίνει την ελευθερία του και αυτόματα υποδουλώνεται. Η ανθρώπινη φύση χάνει την πνευματικότητά της, νεκρώνεται κι έτσι ο άνθρωπος αμβλύνεται ως προς το κριτήριο του καλού και του κακού.
Ο δρόμος της ελευθερίας είναι ο δρόμος του πόνου. Και πάντοτε βρισκόμαστε μπροστά στον πειρασμό να απαλλάξουμε τον άνθρωπο από τον πόνο, αφαιρώντας την ελευθερία απ' αυτόν. Ο πόνος λοιπόν είναι συνέπεια του κακού. Στον πόνο όμως κατακαίεται το κακό. Ο δρόμος λοιπόν της ελευθερίας οδήγησε τους ανθρώπους στο δρόμο του κακού. Αλλά ο δρόμος του κακού οδηγεί στη διάσπαση του ανθρώπου. Η απεριόριστη και κενή ελευθερία, η ελευθερία που καταλήγει στην αυθαιρεσία, στη στέρηση της Χάριτος και της πίστεως διασπά και διχάζει την προσωπικότητα του ανθρώπου. Και το κομματιασμένο δεν συμβιβάζεται με το ενιαίο, με την ενότητα. Όσο ακέραιο κι’ αν είναι κάτι, αν υπάρχει «κομματιασμένο», δηλαδή ακοινώνητα, είναι νεκρό. Κομματάκια και ακεραιότητα δεν συμβιβάζονται.
Με νεκρά χείλη προφέρουμε νεκρές λέξεις, από τις οποίες απουσιάζει το πνεύμα. «Το πνεύμα όπου θέλει πνεί». Αλλά δεν πνέει σε απολιθωμένες και νεκρές ψυχές. Έτσι οι ψυχές αυτές πρέπει να λιώσουν, να πάρουν ένα δεύτερο βάπτισμα, για να μπορέσει το Πνεύμα να πνεύσει ξανά και στον καινούργιο αυτόν κόσμο.

Ορθόδοξος  BLOGGER