H παρακμή του κοινοβουλευτισμού

Πολύς λόγος για τη στάση του κ. Γ. Λιάνη, εάν έπρεπε να  ανεξαρτητοποιηθεί ή να παραιτηθεί από τη θέση του Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Φλώρινας.  Θα πρέπει να πω ότι ελάχιστα ενδιαφέρει το μέσο πολίτη του Νομού μας το παραπάνω γεγονός. Άλλωστε η εκτίμηση των πολιτών στα κόμματα είναι ενδεικτική σε πάρα πολλές σφυγμομετρήσεις (93% των Ελλήνων δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα!!!). Η συζήτηση λοιπόν αφορά ένα στενό πυρήνα κομματικών στελεχών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η νομή της εξουσίας με κάθε τρόπο.

Υπήρξαν μάλιστα φωνές που υποστήριξαν ότι το ΠΑΣΟΚ έμεινε ορφανό από βουλευτή. Οποία αλαζονεία και αυτισμός!!. Το μείζον πρόβλημα λοιπόν της κοινωνίας της Φλώρινας είναι η «ορφάνια» του κόμματος ή των κομμάτων!!!!. Βέβαια τον ορισμό του κόμματος τον δίνει καταπληκτικά  ο Εμ.Ροΐδης (ένα σπινθηροβόλο πνεύμα) πριν εκατό χρόνια, λέγοντας «Κόμμα εστί Ομάς ανθρώπων, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» πόσο επίκαιρος αλήθεια;

Ειπώθηκε από στελέχη του ΠΑΣΟΚ Φλώρινας ότι «γεννάται μείζον θέμα ηθικής και πολιτικής τάξης, αλλά και δημοκρατικής συμπεριφοράς από τη στάση του κ. Λιάνη». Ξεχνούν φαίνεται με ποιόν τρόπο γινόταν και γίνεται η επιλογή των υποψηφίων από τα κόμματα. Άραγε αυτή (η επιλογή) θα ήταν και των πολιτών; αυτούς θα επιθυμούσαν να επιλέξουν;

Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα οικοδομήθηκε πάνω στον πολιτικό αμοραλισμό. Δημαγωγία, αλαζονεία, ανεντιμότητα, ανευθυνότητα, σπατάλη, διαπλοκή, συναλλαγή. Ο πολίτης, ταυτόχρονα θύτης, να πιέζει για μια θέση στο Δημόσιο, να διακινεί χρήμα για δωροδοκία, και θύμα, αφού πληρώνει τη διαφθορά διπλά: και λαδώνει για να εξυπηρετηθεί και επιβαρύνεται με το κόστος των ατασθαλιών, των αδιαφανών δαπανών. Δυστυχώς οι πολίτες δε γνωρίζουν, αν αυτοί εκλέγουν ή ελέγχουν την εξουσία. Εκλέγουν την εξουσία τρεις παράγοντες: O μάγειρας του εκάστοτε εκλογικού νόμου, οι κομματικοί αρχηγοί που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια και οι κεφαλαιούχοι που χρηματοδοτούν την προεκλογική διαφήμιση των κομμάτων και των εκλεκτών τους. Αυτή ήταν η δημοκρατία της μεταπολίτευσης, μιας μεταπολίτευσης που σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος θα την περιγράφει σαν μία από τις χειρότερες περιόδους της νεώτερης ιστορίας της Ελλάδας, όσον αφορά  τη λειτουργία των θεσμών.

Χρειάζεται ριζική ανανέωση του πολιτικού δυναμικού. Όχι μόνο στην ηλικία, αλλά στις αντιλήψεις και τις γνώσεις. Χρειαζόμαστε μια Βουλή «εγγράμματων» και προκομμένων πολιτών. Πρώτον, για να καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν και, δεύτερον, να μη φοβούνται πως αν βρεθούν εκτός πολιτικής θα είναι άνεργοι. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με ευρείς ορίζοντες, τολμητίες που θα μας λέγουν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Και κυρίως, χρειαζόμαστε πολιτικούς που δε θα σκιάζονται για το πολιτικό τους αύριο, επειδή θα έχουν μέλλον μπροστά τους και όχι παρελθόν πίσω τους. Δυστυχώς μέχρι σήμερα, οι βουλευτές στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί σε διακοσμητικό ουσιαστικά στοιχείο.

Αυτό που αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης είναι, ότι ζει  σε μια χώρα όπου τα πάντα είναι πανάκριβα. Η Παιδεία (κι ας τη λένε «δωρεάν»), η Υγεία,  η διατροφή, και άλλα πολλά. Τόσο ακριβά όλα, όμως η αξία της ζωής πολύ φτηνή!! Οι πολίτες αυτής της χώρας νιώθουν την απελπισία και δε βλέπουν φως, μοιάζουν με ανθρώπους που βρίσκονται στο επίκεντρο μιας θύελλας, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι υπάρχει πυξίδα.

Ποιο είναι το νομοθετικό έργο της Βουλής, όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης,  προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης της επιχειρηματικότητας, της ενίσχυσης της καινοτομίας; Το αντίθετο θα έλεγα, απίστευτη γραφειοκρατία και πολυνομία. Αποτελεί πλέον κοινή πίστη από την πλευρά όλων των ειδικών, ότι η χώρα μας συγκαταλέγεται στις οικονομίες του κόσμου που δε διαθέτουν κανέναν από τους προσδιοριστικούς παράγοντες για οικονομική ανάπτυξη. Οι προσδιοριστικοί παράγοντες που προσελκύουν επενδύσεις, οι οποίοι οδηγούν σε οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία, είναι η υψηλή παραγωγικότητα και η ποιότητα των θεσμών όπως η γρήγορη και αμερόληπτη απονομή δικαιοσύνης, η αποτελεσματική γραφειοκρατία, ο έλεγχος της διαφθοράς, οι υπεύθυνες κυβερνήσεις, κλπ. Η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων θα εύχονταν  με όλη της την καρδιά να μπορούσε να εγκαταλείψει την υφιστάμενη δημόσια διοίκηση, να γκρεμίσει τη γραφειοκρατία και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.

Μπήκαμε σε μια εποχή που θα την χαρακτήριζε ο  Γκράμσι ως:  «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων». Βρισκόμαστε σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον του τόπου μας. Η σύγχυση δε σημαίνει ότι έπεσαν οι διαχωριστικές γραμμές. Κι όσο κι αν αισθήματα, ιδέες, μνήμες και αξίες τα περιέλαβε το ακόρεστο μίξερ της εποχής, η ξορκισμένη γραμμή Δεξιά-Αριστερά δεν εξαλείφθηκε. Απλώς είναι πια ηλίου φαεινότερο ότι η αυτοκατάταξη και ο αυτοπροσδιορισμός δε θεμελιώνουν όντως ταυτότητα· κανείς δεν μπορεί να είναι ό,τι δηλώνει. Ο νέος πατριωτισμός που χρειαζόμαστε δε θα εξαντλείται στις μεγάλες κουβέντες, στα πυροτεχνήματα και τα εφέ. Θα στηρίζεται σε επαγγελματισμό, στην αρχή πως ο Έλληνας μεγαλουργεί όταν είναι εξωστρεφής, γεμάτος αυτοπεποίθηση και ρεαλιστής, όχι όταν κάποιοι τον καλούν σε ψευδεπίγραφους αγώνες εναντίον φανταστικών εχθρών, χαϊδεύοντάς του τα αυτιά. Έχουμε, άλλωστε, δει πού καταλήγει συνήθως αυτού του τύπου η... εθνική τύφλωση.

Επιτέλους ας αντιληφθούμε ότι το μείζον πρόβλημα, είναι ο εκφυλισμός μας. Η άρνηση της ίδιας της ταυτότητάς μας. Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας Το ζητούμενο είναι η χαμένη μας περηφάνια, η περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη.

Νίκος Σαμαράς

Ιατρός

Περιφερειακός  Σύμβουλος Δυτικής Μακεδονίας

Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας