Η κοινωνία βρωμάει από την ουρά

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Η ποιότητα μιας κοινωνίας μετράται από το επίπεδο των μελών της και όχι από αυτό των ηγετών. Υπεύθυνος για τις πράξεις του 3ου Ράιχ ήταν ο γερμανικός λαός και όχι ο Χίτλερ και αιτία του Χρυσού Αιώνα ήταν ο αθηναϊκός λαός και όχι ο Περικλής. Έτσι και σήμερα, βασική αιτία της

 κατάστασης είμαστε εμείς και όχι οι πολιτικές δυναστείες ούτε τα ξένα κρυφά πιστωτικά συμφέροντα. Καταρχήν οι πολιτικοί έχουν το "ελαφρυντικό" ότι δρουν υπό την ανοχή μας. Πηγάζουν από το λαό, έστω και αν στην πορεία απομακρύνονται, ψηφίζονται από αυτόν και όταν εμφανίζονται δημόσια λαμβάνουν επιβεβαίωση. Την ίδια βουβή επιβεβαιώση λαμβάνει το σύνολο της λειτουργίας της κοινωνίας, όσο δεν συμβαίνει καμία ουσιαστική επανάσταση.

Η κοινωνία, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια, βασίζεται σε ίδιες αρχές λειτουργίας, στο λεγόμενο "σύστημα", τα χαρακτηριστικά του οποίου και η ανάλογη αντιμετώπισή τους είναι:

ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Η ιδιοκτησία κεφαλαίου ή καπιταλισμός οδηγεί στην "ενοικίαση" υπαλλήλων που αμοίβονται με ένα ελάχιστο κλάσμα του κέρδους που παράγουν, το οποίο απολαμβάνει κάποιος απομακρυσμένος ανώνυμος μέτοχος. Επίσης κληρονομείται από γενιά σε γενιά διαιωνίζοντας την ταξική κατάσταση.

ΛΥΣΗ: Λύση φυσικά δεν είναι ο κομμουνισμός που αποτελεί "κρατικό καπιταλισμό" αλλά ένα οικονομικό σύστημα που λέγεται Εργατική Συμμετοχή. Με βάση αυτό ορίζεται ότι κατοχή κεφαλαίου μπορούν να έχουν μόνο όσοι απασχολούνται ενεργά σε αυτό και καθορίζει όρια σε επιμέρους λεπτομέρειες. Έχουν παρουσιαστεί ελάχιστα παραδείγματα στη διεθνή πρακτική που ποτέ δεν έγιναν γνωστά (γιατί άραγε;).

ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Η πιστωτική επέκταση είναι ο μεγάλος δυνάστης των εθνών τα τελευταία 300 χρόνια. Το χρηματικό κεφάλαιο βασίζεται στην "πίστη" του δανειστή ότι ο οφειλέτης θα επιστρέψει το κεφάλαιο μαζί με τους τόκους. Αν δεν υπάρχει πίστη, δεν υπάρχει δανεισμός (και φοβούνται ότι αυτή θα χαθεί αν η Ελλάδα χρεωκοπήσει).

ΛΥΣΗ: Σκληρός διακανονισμός των ήδη υπαρχόντων δανείων και διακοπή σύναψης νέων, παρά μόνο για καθαρά επενδυτικούς σκοπούς. Κρίσιμα σημεία είναι η κρατικοποίηση της ευρωπαϊκής και των εθνικών Κεντρικών Τραπεζών, η υποταγή του χρηματικού κεφαλαίου σε εθνικούς νόμους και η διαφάνεια στις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Ο μοναδικός στόχος πρέπει να είναι η αειφόρα οικονομική ανάπτυξη και όχι το ρήμαγμα της εθνικής περιουσίας.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Η λειτουργία του πολιτικού συστήματος οδηγεί στη γνωστή σε όλους ολιγαρχία των πολιτικών. Η διαδικασία της ψήφου βολεύει τους δημαγωγούς, τους τυχοδιώκτες και τους ανίκανους αφού με την κατάλληλη διαφήμιση είναι εύκολο να πουλήσουν κάθε ανόητη ιδέα, ιδίως στους αδιάφορους πολίτες. Το ελάχιστο ποσοστό του κόσμου που χαρακτηρίζεται ως "αναποφάσιστο" ουσιαστικά καθορίζει το αποτέλεσμα των εκλογών αφού πείθεται με ευκολία υπέρ του ενός ή του άλλου διπόλου.

ΛΥΣΗ: Προτείνεται η ριζοσπαστική λύση της άμισθης πολιτικής καρριέρας που θα απαγορεύει στον πολιτικό και την οικογένειά του οποιαδήποτε κτήση υλικών αγαθών και η προσφορά θα γίνεται επί εθελοντικής βάσης. Οποιος θέλει να γίνει αρχηγός πρέπει να αφιερώσει τη ζωή του. Επίσης να ενισχυθούν οι μη κομματικές πολιτικές δυνάμεις του έθνους με τη μορφή οικονομικών συνεταιρισμών, κοινωνικών οργανώσεων πίεσης και πνευματικών κύκλων που να είναι αναλλοίωτες στο χρόνο και να χαράζεται από αυτές σταθερή εθνική πολιτική.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Το σαθρό περιεχόμενο της ψυχικής δια-σκέδασης και της "κοινής γνώμης" που φυσικά δεν είναι του κοινού κόσμου αλλά των μέσων μαζικής ενημέρωσης και οδηγεί σε αποπροσανατολισμό και τελικά αποδυνάμωση της προσωπικής δράσης. Τα χαρακτηριστικά που προωθεί είναι ο υλισμός που δεν κορένεται από το εισόδημα, η φοβία έναντι φαντασμάτων (απειλή οικονομικής εξαθλίωσης, πολέμου και θανάτου) και η φρούδα ελπίδα μέσω πουλημένων παραμυθιών ότι κάποτε όλα θα περάσουν.

ΛΥΣΗ: Η αναγνώριση της κατάστασης είναι και λύση της. Το ανθρώπινο πνεύμα θα παραμερίσει ως ασήμαντα τα εκφυλιστικά δεδομένα της τρέχουσας μόδας και θα στραφεί αυθόρμητα στην παγκόσμια κλασική γνώση και εμπειρία που είναι πρακτικά απεριόριστη σε εύρος και περιεχόμενο και καλύπτει στο έπαρκο κάθε πνευματικό ενδιαφέρον.

Τα ανωτέρω προβλήματα είναι υπαρκτά, οι λύσεις τους όμως σχεδόν αδύνατες υπό την παρούσα κατάσταση. Ίσως η μόνη δίοδος είναι η πραγματοποίηση της εικασίας ότι "ο δρόμος για τον Παράδεισο περνάει μέσα από την Κόλαση".

Βαγγέλης Τσούκας

Ιατρός