Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

"Eίσοδος"



Γράφει η Φοίβη
Όποιος και να’σαι: Το βράδυ να βγεις έξω
απ’το δωμάτιο σου εκεί μέσα τα γνωρίζεις όλα
σαν το στερνό, πριν από τον ορίζοντα, το σπίτι σου είναι:
Όποιος και να’σαι.
Με τα μάτια σου, τα κουρασμένα, μόλις
λευτερωθούν από το φαγωμένο σου κατώφλι,
σιγά – σιγά σηκώνεις ένα δέντρο μαύρο
και μπρος στον ουρανό το στήνεις: λυγερό, μονάχο.
Και τον κόσμο δημιούργησες. Κ’είναι μεγάλος,
Κ’είναι σα λόγος, που ακόμη στη σιωπή ωριμάζει.
Κι όπως την έννοια του συλλαβαίνει η θέλησή σου,
Τρυφερά, τα μάτια σου, τον απολευτερώνουν...
Rainer Maria Rilke

To ποίημα αυτό φέρνει τον άνθρωπο στη θέση του δημιουργού – θεού: εμείς είμαστε, που μπορούμε, κάθε στιγμή, ν’ανακαλύπτουμε, δηλαδή: να «φτιάχνουμε» τον κόσμο, με την άπειρη ομορφιά του και το μυστήριό του. Για τους  ανθρώπους τους συνηθισμένους στη σοβαρότητα, τη λογική και την ορατή πραγματικότητα η ποίηση του Rilke, αυτά τα λόγια, πιθανώς να μη λένε τίποτα. Οι ψυχές τους ποτέ δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκφραστούν κι έτσι αρνούνται ακόμη και την παρουσία της. Ο νους υπάρχει΄ αυτό γίνεται αποδεκτό και κατανοητό. Ο νους είναι ό,τι μετράει, εξηγεί, ορίζει και οργανώνει. Αλλά η ψυχή, τι είναι αυτό? Ο μόνος τρόπος για να την ερμηνεύσουμε είναι ο εξής: ψυχή είναι η ικανότητα να αισθανόμαστε και να αναγνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο, η συμμετοχή στη χαρά του, ο φωτισμός ολόκληρης της ζωής, όλων των στοιχείων της ζωής που σκορπούν σκοτεινιά και τη βαραίνουν. Η πίστη λοιπόν είναι πάνω απ’όλα μια είσοδος σ’αυτόν τον άλλο κόσμο που με δυσκολία περιγράφεται από την καθημερινή μας γλώσσα, ο οποίος όμως γεμίζει ολόκληρη την καρδιά και όλη τη ζωή με απροσδόκητη χαρά. Η λέξη «χαρά» είναι ίσως ο καλύτερος και απλούστερος τρόπος να περιγραφεί η βαθύτερη και σημαντικότερη πηγή της πίστης που αρχίζει με την εμπειρία μιάς ευρύτερης συνειδητοποίησης.
Ακούμε συνεχώς πως για να καταλάβουμε τον κόσμο χρειαζόμαστε την επιστήμη, τους μαθηματικούς υπολογιστές, την παρατήρηση, την ορθολογική σκέψη. Δεν διαφωνούμε. Η επιστήμη, στη θέση της και μέσα στα όρια των δυνατοτήτων της είναι όμορφη και αναγκαία. Αλλά η ψυχή μέσα μας μαρτυρεί πως υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση στην κατανόηση του κόσμου και της ζωής η μάλλον πως υπάρχει μια άλλη διάσταση στον κόσμο και στη ζωή που η ίδια η επιστήμη είναι ανίκανη να κατανοήσει. Ο κόσμος, ενώ είναι αντικείμενο επιστημονικής ανάλυσης, είναι παράλληλα και αντικείμενο χαράς, αγάπης και ευχαριστίας. Η προσέγγιση αυτή δεν είναι λιγότερο πραγματική και αναγκαία. Απλά είναι άλλου επιπέδου. Η πίστη και η επιστήμη δεν είναι δύο παράλληλοι δρόμοι ορισμού της πραγματικότητας, οι οποίοι δεν συναντώνται ποτέ, προκαλώντας διάσπαση και διχασμό στο μυαλό και την καρδιά του ανθρώπου, αλλά δύο διαφορετικά {όχι αντιθετικά} μέσα ευχαριστιακής αναφοράς του κόσμου προς τον Θεό. Ο άνθρωπος ιερουργεί τη ζωή θεολογικά και τεχνολογικά. Η ύλη γίνεται γέφυρα επικοινωνίας θεού – ανθρώπου και όχι πια φραγμός η μεσότοιχος ανάμεσά τους. Έτσι το «φυσικό» δεν αντιπαραβάλλεται στο «υπερφυσικό» και αποφεύγεται η σχιζοφρένεια στην καθημερινότητά μας. Έτσι η διαφορά θεμελιώνει τη σχέση και η ετερότητα αποβαίνει το θεμέλιο της ενότητας. Με το ένα χέρι θεολογούμε και με το άλλο τεχνολογούμε. Η ψυχή πάλλεται και ακτινοβολεί φως και είναι γεμάτη από ουράνια χαρά. Εδώ, σ’αυτή τη χαρά οι άνθρωποι βρίσκουν τον αληθινό τους εαυτό και την αθάνατη ψυχή τους.

1 σχόλιο:

  1. Εγκέφαλος, έδρα της λογικής νοημοσύνης.
    Καρδιά, έδρα της συναισθηματικής νοημοσύνης.
    θύμος αδήν,έδρα της αύρας του σώματος, που ενεργοποιείται από κάθε είδους ηλεκτρισμό,εξωτερικό(γης)ή εσωτερικό(θυμικό), αγάπη, χαρά ή πίστη.
    Αλλά ψυχή; Οτι διαπνέει τα όργανα, η ζωντανή οργόνη-ενέργεια, η μεταφυσική; Οχι μόνο.
    Αποτέλεσμα είναι όλα τα παραπάνω.
    Ψυχή είναι το αιθερικό αστρικό σώμα, που ενσαρκώνεται(και κλειδώνονται οι μνήμες του).
    Σε έναν εγκέφαλο με θείες ευχέρειες και συμβατική μόνο αδειοδότηση χρήσης, μια καρδιά τεράστιας χωρητικότητας,περιορισμένη σε λίγες λειτουργίες(λιγότερες σε ότι αφορά τις νευρικές απολήξεις)και σε έναν θύμο αδένα, που λειτουργεί -σχεδόν μόνο- συμβατικά βιολογικά.
    Ομως η ψυχή(και αυτή)διδάσκεται από τα πάθη της σάρκας και δοκιμάζεται, επαναδοκιμάζεται, κλεισμένη κάθε φορά σε συμβατικές λειτουργίες.
    Να η ποινή και η ευκαιρία της: η θεία εκγύμνασή της, μέχρι το όριο αντοχής και ανόδου,μιάς εκάστης.Εις την ομοίωση και τελικά στην θέωση(μείζων δρόμος φωτος).
    Τέλος(σκοπός)η άνοδος, εις το επίπεδο του Αγίου, του Αγγέλου, του Αρχαγγέλου και του μείζονος Αρχοντος Φωτός.(εις τα Ορφικά)
    Ολες οι ψυχές; Σαφώς και όχι.
    Για κάθε 100.000, 66.666 είναι οι ασεβείς, 33.333 είναι οι ευσεβείς(επομένης φάσεως) και ΜΙΑ (1)είναι Η ΚΕΚΛΗΜΕΝΗ...
    (Κι αν φίλε ζήλεψες την μέλισσα, που μέλι κάνει και πετά ψηλά,να μη στεναχωριέσαι.
    Το δάκρυ έχεις που ναι πιο βαρύ και πιο γλυκό απ το μέλι...)
    Εις, των κρυπτοποιητών

    ΑπάντησηΔιαγραφή