Το παραμύθι με τον Τσομπανάκο

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τσομπανάκος…

Τσομπανάκος ήτανε, προβατάκια φύλαγε. Έπειτα ήρθε η κρίση και δεν πέρασε απαρατήρητη.

Ο τσομπανάκος άρχισε τις περικοπές γι’ αυτόν και τα προβατάκια του, ώσπου έφτασε στο βασικό σανό.

Κι όλο έλεγε ο καημένος: «Δεν πάει πιο κάτω από δω», και συνέχιζε να κάνει

τη δουλειά του.

Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα βρεθεί κάποιος να τον κατηγορήσει. Να τον πει τεμπέλη, λαμόγιο, βολεμένο, ιερή αγελάδα… και μέσα σε λίγες ώρες να του κλείσει το μαντρί.

Ο τσομπανάκος ο καημένος βρέθηκε με τα προβατάκια του κλεισμένος στο μαύρο σκοτάδι, ενώ οι ιερές αγελάδες , που τυγχάνουν να είναι κουμπάρες των ιερών βοδιών, έβοσκαν αμέριμνες σε απέραντα λιβάδια, περιμένοντας να αδειάσει το μαντρί, ώστε να βολευτούν και πάλι, αυτή τη φορά καλύτερα από πριν, χωρίς τσομπανάκο, παρέα με ομοίους τους.

Στόχος τους να πείθουν τα απλά προβατάκια πως όλα πάνε καλά και περνούνε μια χαρά, ενώ ο ποιμενάρχης θα τα έχει σε καταστολή, θα τους δίνει όλο και λιγότερη τροφή, ενώ θα τα αρμέγει όλο και πιο πολύ.

Ο καημένος ο τσομπανάκος ανήμπορος θα παρακολουθεί το θέατρο αυτό του παραλόγου στην αρένα του ωραίου μας τσίρκου. Ίσως και πίσω από κάγκελα, ως αποδιοπομπαίος τράγος, περιμένοντας την επανάσταση που θα κάνουν οι άλλοι γι’ αυτόν.

Και τα προβατάκια κάποτε ζούσαν καλά κι εμείς όλο και χειρότερα. 

Χ.Ν.