Υποκρισία ή Δικαίωση…

Αργά, προχθές το βράδυ, ακούστηκε η είδηση: έχασε την μάχη με τη ζωή ο γνωστός Έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος, σε ηλικία 78 ετών, μετά από ατύχημα, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας η “Άλλη Θάλασσα”.

Μέχρι το τέλος, πιστός υπηρέτης της 

φύσης του, που διαρκώς τον έσπρωχνε (ακόμη  και στα 78 του) να ανακαλύψει όλα αυτά που μπορούν να αποτυπώσουν με τον ιδανικό τρόπο, στο φιλμ και στη συνέχεια στην ψυχή, στο μυαλό και στην καρδιά μας, όλα αυτά που υπάρχουν γύρω μας και συνήθως προσπερνάμε…

Σπουδαίος λένε…σκηνοθέτης…και ακούω πλέον μόνο τους ξένους…γιατί εμείς είμαστε χρόνια τώρα αναξιόπιστοι…και θα σας πω το γιατί…

Δεκέμβρης, αν δεν κάνω λάθος, του 2006…

Η Φλώρινα, που την έκανε γνωστή…για την ομορφιά της…αυτήν την άδολη και αφτιασίδωτη άγρια φυσική ομορφιά του τοπίου αλλά και των ανθρώπων της, …για τις εικόνες της…για την ιστορία της…για τα σύνορα της….για αυτά που έχει τραβήξει στο πέρασμα των χρόνων…μικρογραφία της φουκαριάρας της χώρας ολόκληρης…

…η Φλώρινα λοιπόν, που ταξίδεψε με τα φιλμ του σε όλο τον κόσμο…

…αποφάσισε, προς τιμήν του, να δώσει το όνομά του στην αίθουσα του μόλις ανακαινισμένου Πολιτιστικού Κέντρου, όπου μέχρι και σήμερα, προβάλλεται η έβδομη τέχνη, από τη γνωστή για την κινηματογραφική της εμμονή «Λέσχη Πολιτισμού».

Ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος, που γκρεμίζει στερεότυπα με τον Κινηματογράφο που κάνει, τιμάται από όλους εμάς ως ανταπόδοση για τη “γυροβολιά” που μας έκανε στις γειτονιές του κόσμου…

Θυμάμαι….ότι όλοι και όλοι ήμασταν καμιά τριανταριά…(μπορεί να λέω και πολλούς).. Ο βουλευτής, ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος Φλώρινας, ένας ή δύο ακόμη εκπρόσωποι φορέων και λίγοι  σινεφίλ…

Στο παρελθόν ….τιμήθηκε και πάλι από εμάς…τότε που κατά τη διάρκεια γυρισμάτων ταινίας του, ο παγκόσμια γνωστός ηθοποιός Ζάν Μαρία Βολοντέ έχασε την ζωή του και δεν του παραχωρήσαμε ακόμη και αυτήν την ελάχιστη ολιγόωρη τελευταία φιλοξενία…

Και ΄νάσου τώρα, όψιμοι ετεροχρονισμένοι λάτρεις του έργου του, ομόθυμα  συλλυπούμαστε, αρθρογραφούμε, ψηφίζουμε, επιχειρηματολογούμε και αποφασίζουμε ότι πρέπει να τιμηθεί με ένα όνομα έστω σε μια οδό, μια εκδήλωση, μια συναυλία ή κάτι άλλο που θα αναγνωρίζει την προσφορά του στον τόπο μας…

Λέτε να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι στη χώρα της “φαιδράς πορτοκαλέας” μόνον οι νεκροί “δεδικαίωνται”…

…ή για ακόμη μια φορά προτιμάμε να υποκρινόμαστε ως επαγγελματίες ηθοποιοί (μάλλον ο μεγάλος σκηνοθέτης είχε διακρίνει το “υποκριτικό μας ταλέντο” και διάλεγε πολλούς δικούς μας για τις ταινίες που γύριζε στην περιοχή μας…), …παραμυθατζήδες, ….φανφαρόνοι,…ανθρωπάκια που γκουρντισμένα μπορούν στο λεπτό να κλάψουν, να γελάσουν, να φωνάξουν, να σιωπήσουν, να κατηγορήσουν ή να υπερθεματίσουν….αιχμάλωτα στρατιωτάκια της “ασφαλούς λειτουργίας” μας…                         

Γιάννης Σ. Αδαμίδης

Υ.Γ. Παρά την σημαντική παγκόσμια αξία  και το σπουδαίο περιεχόμενο του έργου του, με κούραζαν οι ταινίες του εξ αιτίας της αργής, μυστηριώδους και σχεδόν σιωπηρής εξέλιξής τους…

…όμως μου άρεσε πάντα η αλήθεια…  …γι αυτό αναρωτιέμαι: Υποκρισία ή Δικαίωση?