Επαναδιαπραγμάτευση ή ρήξη?

Του Π.Μουρουζίδη

Στο δρόμο της νέας εκλογικής αναμέτρησης λοιπόν. Οι δυνάμεις ανασυντάσσονται, παρατάσσονται σε διάταξη μάχης εκ νέου, προσπαθώντας να βγάλουν λαγούς απ’ το καπέλο, πιο εντυπωσιακούς αυτή τη φορά.

Έχει αλλάξει όμως κάτι ουσιαστικό στο μήνα που μεσολαβεί από τις εκλογές της 6ης Μάη; 

Η ΝΔ προσπαθεί να προτάξει το δεξιό-ευρωπαϊκό της μέτωπο, προασπιζόμενοι σα γνήσιοι ταλιμπάν του κεφαλαίου και του

 νεοφιλελευθερισμού, την ίδια πολιτική δεκαετιών τώρα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης, του μνημονίου με ολίγην επαναδιαπραγμάτευση. Το ΠΑΣΟΚ τολμάει με θράσος και ψελλίζει για επαναδιαπραγμάτευση, αντί να εξαφανιστούν από προσώπου γης, όπως θα ‘πρεπε να κάνουν οι εκπρόσωποί του αν είχαν λίγη τσίπα και δεν ήταν σε διατεταγμένη αποστολή, όπως οι ομοϊδεάτες τους της ΝΔ.

Εκτός από τον αυξημένο ευρωπαϊκό εκβιασμό και τις αναδιατάξεις-φερετζέ των κομμάτων εξουσίας, η συζήτηση ουσιαστικά έχει μετατοπιστεί από το «υπέρ ή κατά» του μνημονίου, στην «επαναδιαπραγμάτευση».

Και ναι μεν, το ότι αναγκάστηκαν υποκριτικά τα βαμπίρ του κεφαλαίου, μέσω των ανεκδιήγητων εκπροσώπων τους σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να μιλάνε προκλητικά για επαναδιαπραγμάτευση - πράγμα αδιανόητο κατά τους ίδιους μέχρι πρότινος - είναι μια μικρή απόδειξη του πόσο μετράνε το λαϊκό φόβητρο, για την περίπτωση όμως του ΣΥΡΙΖΑ, η υπαναχώρηση από την καταγγελία του μνημονίου στην επαναδιαπραγμάτευση, είναι ενδεικτική των προθέσεων και της μηδενικής αποφασιστικότητας του συγκεκριμένου χώρου για μία διαφορετική, «άλλη» πολιτική υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Όσο βαθαίνει η κρίση στον ευρωπαϊκό νότο, εξαπλώνεται και απειλεί όλο τον πλανήτη ξανά σε νέα και βαθύτερη βουτιά ύφεσης, το δίλημμα δε θα είναι για πολύ ακόμα «επαναδιαπραγμάτευση» ή όχι του μνημονίου, πολιτική καταγγελία του μνημονίου με ευρώ ή χωρίς ευρώ και άλλα ευφάνταστα.

Η όποια επαναδιαπραγμάτευση θα γίνει σε δευτερεύοντα κι επουσιώδη ζητήματα και μόνο υπό τον εκβιασμό του λαϊκού κινήματος.

Είναι καθαρό και πανθομολογούμενο, και από την ίδια την Τρόικα, πως η πολιτική του μνημονίου είναι ένα φιάσκο. Αβίαστα μπαίνει το ερώτημα: είναι δυνατή μία πολιτική «αντιμνημονιακή» εντός της ευρωζώνης; Τα στελέχη της ΕΕ, της ΕΚΤ και της Γερμανικής Τράπεζας απαντάνε κατηγορηματικά: όχι.  Άρα εκτός ευρωζώνης. Είναι δυνατή η χάραξη πολιτικής εκτός ευρώ, άρα με νέο εθνικό νόμισμα κι εντός ΕΕ; Προφανέστατα όχι. Αντικειμενικά λοιπόν, η πορεία επιβίωσης του ελληνικού λαού θα είναι πορεία ρήξης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, όχι διαχείρισής του.

Μία αριστερή κυβέρνηση για επαναδιαπραγμάτευση και όχι ριζική ανατροπή και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, των Μνημονίων και των ασφυκτικών ορίων που θέτει η γενικότερη πολιτική της ΕΕ θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα την Αριστερά σε ενσωμάτωση, οπισθοχώρηση και οδυνηρή ήττα και θα διαψεύσει τις λαϊκές προσδοκίες και ελπίδες.Eπομένως η Αριστερά εφ’ όσον θέλει να είναι χρήσιμη για την εργατική τάξη και το λαό, για να έχει λόγο ύπαρξης και αξία χρήσης, πρέπει να αποκαλύπτει στο λαό τους αντιπάλους του, να λέει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια,  κι έμπρακτα να προετοιμάζει και να οργανώνει τους εργαζόμενους μπροστά στις νέα επιθέσεις. Πρακτικά δηλαδή να συμπαραταχθεί σε ένα άμεσο μεταβατικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα, αντί να υπογράφει Εθνική Συλλογική Σύμβαση ντροπής στη γραμμή του Μνημονίου, όπως υπέγραψαν χθες μαζί με τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ οι ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΑΔ, σα δούρειος ίππος της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, που επικυρώνει τα μνημόνια και τη συντριβή των μισθών, ανοίγει το δρόμο στις απολύσεις και στην εκποίηση ολόκληρης της ΔΕΗ.

Επομένως;…

Στην σύμπηξη μετώπου του μεταβατικού προγράμματος (άμεση καταγγελία μνημονίων και δανειακών συμβάσεων - κατάργηση εφαρμοστικών νόμων, παύση πληρωμών - μονομερής διαγραφή του χρέους εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία, έξοδος από ευρώ και ΕΕ, εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, απαγόρευση των απολύσεων, κατάργηση των αντεργατικών-αντιλαϊκών νόμων και αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων, διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων και των επαγγελματιών που προλεταριοποιούνται) και της κοινής δράσης στο κίνημα, ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά με διπλή γλώσσα, (πολιτική καταγγελία κι επαναδιαπραγμάτευση εντός ΕΕ). Δυστυχώς το ΚΚΕ συνεχίζει τη σεχταριστική του πολιτική λες και υπάρχει περίπτωση να ηγηθεί κάποιου φανταστικού κινήματος που θα γεννήσει η καμένη γη της χρεωκοπίας, χωρίς μάχη αποτροπής της, με όρους αποδέσμευσης από την ΕΕ που θα επιβάλλει το κίνημα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις μικρές αλλά διαρκώς διευρυνόμενες δυνάμεις της, παλεύει μόνη για την ώρα, στη βάση ενός μετωπικού μεταβατικού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση, με προοπτική την εξουσία της εργατικής τάξης.  Η ενδυνάμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η κρίσιμη εκείνη ψήφος που δείχει το αναγκαστικό δρόμο που θα βαδίσουμε, με τις αναγκαίες συγκλίσεις στην Αριστερά και τις αναγκαίες ρήξεις με το κεφάλαιο, το ΔΝΤ και την Ευρωπαική Ένωση.

Μουρουζίδης Παύλος

μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ