Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο

Με αφορμή την κουβέντα που έγινε   σε πρόσφατη γιορτινή συγκέντρωση σε  φιλικό σπίτι, μια ζεστή φλωρινιώτικη καλοκαιρινή βραδιά, θα ήθελα ναν αφιερώσω στη florinea και σε όλους τους αναγνώστες της μερικές σκέψεις μου.

Το ενδιαφέρον φυσικά της συζήτησης, μονοπώλησε η τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα και τα τεκταινόμενα-υπάρχει άραγε κάποια κυβερνητική δράση ή πρωτοβουλία- κι έφτασε φυσικά στο περιβόητο χαστούκι που δόθηκε στη δημόσια τηλεόραση 

πριν λίγους μήνες και για το οποίο ειπώθηκαν πολλά  εκείνη την περίοδο.

Αυτό το οποίο κεντρίζει το προσωπικό μου ενδιαφέρον είναι πως τελικά μέσα από την καθημερινότητα και τις προσωπικές συναναστροφές, προκύπτουν συχνά απόψεις που συνηγορούν δυστυχώς με την πρακτική της βίας και του ξύλου τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων. Επικροτούνται δηλαδή συμπεριφορές βίας από τους άντρες ερωτικούς συντρόφους ή συζύγους-φίλη μου μάλιστα χαριτολογώντας; λέει ότι στις γυναίκες αρέσουν τα χαστούκια και ακόμη πως ο άντρας ο σωστός πρέπει να είναι "λίγο" σκληρός και βίαιος.

Στη δημόσια ζωή βέβαια, το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα που εφαρμόζει κι έφερε στο προσκήνιο την πρακτική του ξύλου αντί του πολιτικού διαλόγου, εκκολάφθηκε εξαιτίας της πλήρους κατάρρευσης και αποδόμησης του κράτους από τα δύο  μεγάλα κόμματα εξουσίας, καθώς και επειδή η αστυνομία έχασε τον κοινωνικό της ρόλο απέναντι στον πολίτη και την προστασία που άλλοτε του παρείχε.

Μήπως όμως τελικά η πρακτική της βίας στη δημόσια ζωή είναι η αντανάκλαση της ιδιωτικής συμπεριφοράς των ανθρώπων στις μεταξύ τους σχέσεις -κυρίως ερωτικές, συντροφικές- όπου η γυναίκα είναι  ακόμη υποταγμένη και υποτακτική στο άγριο αρσενικό, φοβάται να απελευθερωθεί πνευματικά και να υποστηρίξει τις πεποιθήσεις της, μην τυχόν και χάσει τον οποιονδήποτε σύντροφο;

Ακόμη και στη σημερινή εποχή υπάρχουν πολλές γυναίκες σύμφωνα με έρευνες, οι οποίες φοβούνται να υπεραπιστούν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Αντίθετα επικροτούν ή και αρέσκονται σε τέτοιου είδους σχέσεις και συμπεριφορές σε μία συντροφική σχέση ή μέσα στην οικογένεια, η οποία μάλιστα αποτελεί το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας.

Για τους λόγους αυτούς, καλό θα ήταν να προσέξουμε ιδιαίτερα εμείς οι γυναίκες αλλά και οι άντρες, τι πραγματικά θέλουμε από τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο, βία ή αγάπη, ανταγωνισμό ή συντροφικότητα, ώστε να οικοδομήσουμε υγιείς συναισθηματικές σχέσεις και ουσιαστικούς οικογενειακούς δεσμούς, οι οποίοι εξάλλου αποτελούν μια μικρογραφία των ευρύτερων κοινωνικών σχέσεων και της δημόσιας πολιτικής ζωής.

Σοφία Ζευγώλη